Het zal je kind maar wezen.....kent u dat liedje nog? Als het over familie gaat heeft iedereen verhalen gebaseerd op eigen ervaring. Familie staat voor een onlosmakelijke band. Je kunt ervoor kiezen familie niet meer te zien maar het blijft toch altijd familie. Echter als je kind overlijdt krijgt deze liedtekst een hele andere betekenis. Het zal je kind maar wezen... waar je afscheid van moet nemen.

Ik was onlangs in een rouwkamer (wat niet raar is als je werkt in de uitvaartzorg). Daar lag een meisje. Het was een ‘ontspoord’ meisje dat overleden is. Een meisje uit een hechte familie. Deze familie was de laatste tijd van haar vervreemd. Zij denken het liefst aan de tijd dat dit meisje nog thuis woonde en ze er één van hun was.  Nog voor de tijd dat ze het ‘rechte pad’ verliet en vertrok naar een vriendje dat niet goed voor haar was. Ik keek naar een prachtige serene jonge vrouw. Ook na haar dood straalde ze nog steeds een bijzondere onafhankelijkheid uit. Ik moest haar voor de laatste keer verzorgen zoals dat heet. Dan kan de familie goed afscheid nemen. Terwijl ik haar prachtige lange haren kamde, fluisterde ik zacht: ‘dit wilde je toch niet zo? Hoe moet het nu verder met je ouders, je zus en je familie?’ Ik vroeg me af hoe zij blijvend herinnerd zal gaan worden. Als een eigenzinnige knappe jonge vrouw die een verkeerde afslag nam? Ze is slechts twintig jaar oud geworden maar die verkeerde afslag heeft ze pas een half jaar geleden genomen. Dus je kunt ook denken dat ze meer dan negentien jaar deel uitmaakte van haar familie. Haar ouders en zus kwamen als eerste kijken om afscheid te nemen. Voor hun gevoel de tweede keer. De eerste keer was toen ze was weggelopen en niet meer terugkwam omdat ze bij haar nieuwe ‘vrienden’ wilde blijven. Haar familie sloot de deur, ze kwam er niet meer in zolang ze nog met ‘die jongen’ was.

De deur van hun hart was niet gesloten, dat bleek nu wel. Intens verdriet en schuldgevoel. Na een uurtje zat haar familie in ons ‘spreekkamertje’, de tranen bleven stromen. Ik vroeg langs mijn neus weg hoe dit meisje was toen ze klein was. Ze begonnen te vertellen. Ik vroeg naar haar baby- en peutertijd, naar de jaren op de lagere school. Alle mooie herinneringen kwamen als eerste aan de orde. Foto’s uit de goede tijd kwamen tevoorschijn. Familiefoto’s en foto’s met vrienden en vriendinnen.  Ondertussen druppelden ook andere familieleden binnen om afscheid te nemen. Na de ontzetting, het delen van het ongeloof dat ze er niet meer was, merkte ik dat haar moeder als eerste begon te vertellen over de kindertijd van haar dochter. Hoe ze zich herinnerde wat een eigenwijze kleuter ze was. Hoe ze op haar kleine rode driewieler twee kilometer verderop naar de winkel was getrapt. Een kleine kruidenier die ook verre familie was. Dat ze een ijsje had gekocht op de pof. Hoe ze alles voor elkaar kreeg met die prachtige blauwe ogen.  Natuurlijk werd de grap gemaakt dat ‘eigenwijs zijn’ in de familie zat en ze keken veelbetekenend naar haar vader.  En die blauwe ogen, die had ze natuurlijk van de familie van moederskant!  Naast dit afschuwelijke einde zijn er meer dan negentien jaar prachtige herinneringen. De minder mooie momenten binnen deze familie zullen ongetwijfeld later boven komen drijven. Ik kon niet meer voor deze familie doen dan voorzichtig aanstippen dat er meer was dan ‘haar einde’ door te vragen naar haar jeugd. In de hoop dat haar dood de rest van haar leven niet voor altijd zal blijven overschaduwen.  Ik hoop dat het deze familie gaat lukken om elkaar te  blijven troosten en vast te houden. Want elkaar voor altijd loslaten lukt maar zelden als je familie bent.