Een vriendschap kan voor eeuwig zijn. Een vriendschap kan verbroken worden en een vriendschap kan verwateren. Ineens neemt de intensiteit van de vriendschap zomaar af.  Dat is wel vaker tijdelijk zo als je beiden druk bent en even geen tijd hebt voor een vriend of vriendin. Al gauw blijkt meestal na een korte pauze dat de vriendschap er niet onder geleden heeft. Een beetje vriendschap is daar tegen bestand.

Het kan ook gebeuren dat de draad niet meer opgepakt wordt en het contact steeds minder wordt. Zonder aanleiding, zonder ruzie staat een jarenlange vriendschap ineens op een heel laag pitje.  Je kunt dan zeggen dat je uit elkaar gegroeid bent. Iets dat uit elkaar groeit, groeit ook vaak weer naar elkaar toe. Zo gaat het soms ook in een vriendschap. Immers, er gebeurt zoveel in een leven en een vriendschap is daar onderhevig aan.  

Ik heb een hele goede vriendin die ik mijn leven lang al ken. Soms zien we elkaar veel en soms wat minder. We hebben elkaar wel vaker een jaartje niet gezien maar toen voelde onze vriendschap nooit als verwaterd. Nu hebben we al twee jaar geen contact. Onze vriendschap voelt voor het eerst als verwaterd. Sinds het overlijden van mijn moeder, wat toevallig samenviel met haar verhuizing naar een andere plaats, is er complete radiostilte. Ik ben veranderd door mijn rouw en zij door haar verhuizing. In die periode spraken we een keertje met elkaar af. We deden ons best om er voor elkaar te zijn tijdens deze ontmoeting.  Het gemak waarmee onze vriendschap altijd gepaard ging,  ontbrak bij deze (achteraf) laatste ontmoeting.  Aan het einde namen we afscheid. Er zat vreemd genoeg een soort gevoel van opluchting bij; de moeizame afspraak was achter de rug. We spraken af elkaar gauw weer te zien, zoals altijd.  Dat is nu dus meer dan twee jaar geleden. We hebben elkaar nog eens een  ‘hoe gaat het’ mail gestuurd en dat was het. Ik ben niet boos, zij ook niet.  Dat gevoel speelt niet in onze vriendschap. Dat hebben we aan elkaar gemaild. En dat we weer eens af moesten spreken, ook dat schreven we in dezelfde mail. Beiden namen we geen initiatief om er ook meteen een datumvoorstel bij te doen.  

Ik heb goede herinneringen aan onze vriendschap. Door dik en dun, we waren veel samen en wisten in moeilijke tijden altijd de lach weer te vinden. Dat ik juist met haar mijn verdriet over mijn moeder niet kon delen, begrijp ik niet.  Zij kende mijn moeder ook, zij kent mijn familie, zij kent mij. Toch was mijn rouw iets dat niet paste in onze vriendschap. Ik hoor vaak dat juist een goede vriendschap niet bestand is tegen verlies door de dood. Een echte breuk van de vriendschap zou intens verdriet gegeven hebben. Je bent immers direct iets kwijt. Iemand die er gisteren nog was, is er nu niet meer. Met verwateren gaat het verlies geleidelijk. Ik weet niet meer precies vanaf wanneer ze er niet meer was. Er zit nog een soort belofte in dat ze er morgen misschien weer is. Het zou kunnen, er was geen duidelijk afscheid, geen definitieve breuk en ook geen intens verdriet.

Nu ik denk aan die periode waarin mijn moeder overleed en mijn vriendin verhuisde, voel ik ook nieuwsgierigheid. Heeft onze vriendschap nog een kans?

Misschien dat de tijd nu rijp is om die vriendin weer eens een mail te sturen, dit keer met een datumvoorstel.