Hee meisje,
Morgen is het 13 mei, 10 maanden alweer na jou fatale ongeluk. Ik snap niet waar die 10 maanden gebleven zijn. Alweer 10 maanden zonder jou, 10 maanden jou niet gezien, gehoord, geroken, geknuffeld, gezoend, gepest, geklierd, gekriebeld, héél véél nooit meer. O wat mis ik je hier.
Maar elke dag die weer voorbij is, is weer een dag dichter bij jou. Maar nu nog niet want Ariëlle, Joran en papa hebben mij nodig. Maar ooit is de tijd daar dat we elkaar weer ontmoeten.
Vandaag kregen we een brief van de zorgverzekering. Geadresseerd aan de erven van A.T. Hof, je neemt aan dat ze dan weten dat jij er niet meer bent. Het was een brief waar in stond dat je 18 jaar was geworden en dat je een eigen verzekering nodig had. Hoe bestaat het. Ik wou dat je 18 jaar was geworden want dat betekende dat je gewoon nog hier was geweest. Ik heb dus maar gebeld hoe dat zat en ze vonden het daar erg vervelend dat dit was gebeurd. Ze wisten wel wie je was, het meisje dat op Texel was verongelukt. Je ziet dat het op veel mensen diepe indruk heeft gemaakt.
Lieve schat, morgen wordt het weer nadenken. Trouwens Maurice is ook nog jarig, maar even gebak eten op school.
Zit nu weer op de laptop want ik heb net Ariëlle weer opgehaald van Den Helder. Ze is ziek, doet anders niet dan overgeven en ze wilde graag naar huis. Je merkt wel dat ik dat niet zo erg vond. Kan ik weer mooi op de laptop.
Hier komen ze weer de knuffels, kussens, smakkerds alles wat we hier maar kunnen missen.
Doeg lieverd, we denken aan je, doeg schat. Bye bye. XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX