Heej lieverd, Heb vannacht weer veel nagedacht en gedacht aan jou. Dit zijn van die momenten dat je geen minuut uit mijn gedachten bent. Alles rommelt dan door mijn hoofd. Elke keer zie ik je daar nog fietsen en dan komt die auto eraan en dan denk ik, Heb je die auto gezien, wat ging er door je heen, wat heb je gevoeld? Van deze gedachten kan ik wel gek worden en dan moet ik mezelf vermanen om rustig te blijven. En er is niemand die mij hierbij kan helpen, het zijn mijn gedachten en ze kunnen wel zeggen dat je er niet aan moet denken, maar dat kan toch niet, het beheerst mijn hele leven. Ik hoop ook dat je niets gevoeld hebt van die enorme klap en dat je niets hebt meegekregen toen je daar zo zwaargewond in het weiland lag. Wat me wel een klein beetje rust geeft dat je daar niet alleen was, er waren mensen bij je. Met deze gedachten, gevoelens en pijn zal ik moeten leven, zal het een plekje moeten geven. Maar kan iemand me zeggen waar dat plekje is en hoe groot moet dan plekje wel niet wezen. Het lijkt wel of ik een beetje depri ben, maar dat komt ook omdat er met iemand van het Koninklijk Huis een ongeluk heeft gehad tijdens het skiën. Hij ligt in coma en de vooruitzichten zijn niet zo gunstig. En dan denk ik weer aan jou, stel je voor als jij in coma had gelegen wat hadden wij dan moeten doen? Dat is natuurlijk een bovenmenselijke beslissing en wanneer neem je zo'n beslissing? Is er nog hoop of is het ijdele hoop? Maar wij hoefden die beslissing niet te nemen want die heb jijzelf genomen. Jij kon niet verder leven met zo'n gehavend lichaam en lieverd wij respecteren jouw beslissing al is het heel hard. Telkens als er in het nieuws weer een bericht komt dat er iemand om het leven is gekomen tijdens een ongeluk of misdaad, heb ik het te kwaad. Wij weten wat er dan omgaat in zo'n familie waar dat slechte nieuws gebracht wordt. Ook nu er weer een meisje van 15 jaar vermoord is. Je zegt wel eens, het zal je kind maar zijn. Maar dan is het een ver van mijn bed bericht, je neemt het voor kennisgeving aan en dat is het dan. Het leven gaat door. Maar dan komt het bericht dat je eigen kind betrokken is geweest en niet meer leeft, dan is het werkelijkheid geworden. En het doet zo zeer om zonder jou door te moeten, hartzeer is dit. En je kunt pas weten hoe dat voelt als je het zelf hebt meegemaakt. Hiermee wil ik iedere meelezer er op wijzen dat drank in het verkeer echt geen combinatie is. Als die jongen zijn verantwoordelijkheid als bestuurder had genomen, had ik hier geen site hoeven maken en hadden jullie de naam Afira Hof* hier niet gevonden. Maar helaas ................................ de rest is jullie bekend.Doeg lieve schat, doeg lieverd, kussen, smakkerd en knuffels van ons vieren. Doei doei meisje.
