Hay lieve schat,
We maken ons klaar om morgen naar Texel te gaan. De koffer staat al in de kamer. Kaarten, mailtjes, telefoontjes komen binnen om ons sterkte te wensen en om ons kracht te geven. Veel mensen die met ons meeleven en aan ons denken. Ik denk dat het overdag wel zal gaan, maar dat het 's avonds o zo moeilijk zal worden. Alles zal weer boven komen. Wat een verschrikkelijke nacht hebben we toen beleefd. Ik bedenk me nu dat ik alles niet eens besefte, o nog niet eens toen we bij jou waren. Het drong denk ik niet eens tot me door dat ik je stem nooit meer zou horen, dat ik je nooit meer kon aanraken, dat ik je nooit meer kon knuffelen, dat ik je nooit meer een dikke smakkerd op je neus of voorhoofd kon geven. Nee ik was verdoofd van verdriet. En nu kan ik zo boos worden op die voetballers die in diepe rouw zijn omdat ze de finale verloren hebben. Hadden ze maar moeten voetballen hoor. Eén of andere psycholoog zei nota bene dat ze dit moesten zien als een stukje rouw, net of ze iemand verloren hadden. Nou een mooie vergelijking hoor. Heeft dat mens zelf wel eens een kind verloren???? Vast niet want dan zou ze wel anders piepen. Zijn weer van die theorieën van mensen die niet weten hoe het voelt als één van je kinderen je wordt afgenomen door een zinloos ongeval. Hoe kunnen voetballers nu hetzelfde voelen? Ze hebben toch niemand verloren? Over een paar weken voetballen ze weer, vergeten zullen ze het verlies niet maar je kunt dit toch niet vergelijken met het verlies van een dierbare. Belachelijk. Het is sport en dan weet je dat je kunt verliezen en dat moet je dan accepteren hoe zuur het ook is. Jij hebt geloof ik ook wel eens verloren en jij accepteerde dat omdat je sporten leuk vond. Nu worden de vedetten morgen ook nog gehuldigd omdat ze tweede zijn geworden. Deze huldiging moet hen helpen om over hun verlies heen te komen. Andere landen vinden dat Spanje de terechte winnaar was en dat Nederland toch wel erg gemeen speelden. Zit nu even te kijken naar tv en daar wordt voor morgen een oproep gedaan om goed om te gaan met alcohol. Ja we weten maar al te goed dat drank ontzettend veel kapot kan maken. Daarom moeten wij morgen naar Texel, om jou daar te herdenken dat jij door zo'n drankrijder van je fiets af bent gereden en jou zo'n optater heeft gegeven dat je 30 meter verder, zwaar gewond, in het weiland ben terechtgekomen. Lieve mensen hebben nog geprobeerd je te reanimeren, je te redden maar je was te zwaar gewond om het te overleven. Misschien is dit zo wel het beste, want hoe was je geweest als je dit alles had overleefd. Was je een kasplantje geworden???? Waarschijnlijk wel. Zo te leven was niks voor jou, je was veel te levendig en je zat nog vol plannen en je wilde plezier maken. Je zag de lol van het leven wel in. Maar je was ook serieus, dat blijkt wel uit het feit dat je je loopbaan al uitgestippeld had. Je had een sterke wil om dit te bereiken. Je ging ook je eigen gangetje, maar je betrok ons wel in alles. Je was open naar ons toe en dat vonden we fijn. Veel geheimen had je niet. Oke sommige dingen hield je voor jezelf maar dat vonden wij niet erg want dat moet ook. Ook was je humoristisch, we konden altijd wel lachen om je. Maar je had ook je streken, en daar kunnen wel wat jongens over mee praten. Heerlijk vond je het om ze om de tuin te leiden, klein kreng. En wat had je dan een lol. Maar één jongen had je hart gestolen en die bleef je trouw. Tot een week voor het ongeluk, toen besloten jullie om na 2 jaar en 4 maanden uit elkaar te gaan en elk zijn eigen weg te gaan. Maar wat wij dus moeten geloven was daar op Texel een andere jongen die jou het hoofd op hol had gebracht. En volgens mij houdt deze jongen nog ontzettend veel van je. Ook hij komt morgen mee naar Texel. Vanmiddag hadden we het er nog over en volgens Ariëlle heb je nog een prachtige tijd gehad op Texel. En daar ben ik zo ontzettend blij om. Lieve schat wij zullen je nooit vergeten en zolang ik kan kom ik deze dag naar Texel, om te herdenken wat daar op die 13de juli gebeurd is. Nu stuur ik je mijn knuffels, kussen en vele smakkerds weer. We denken aan je, maar ook aan beppe en oma die dit verdriet niet konden verwerken. Nu zijn jullie drieën bijelkaar.
Doeg mijn lieve, lieve schat, wat mis ik je toch. Dit is zo erg. Doeg schat.
