Beste Bernard,
Het zal zo’n 25 jaar geleden zijn dat we intensief met elkaar hebben samengewerkt. Het was bij een louche vermogensbeheerder aan de gracht in Amsterdam. Onze samenwerking was intens, maar het was geen fijne omgeving. Iets was er wel mooi. En dat was Merel, één van de consultants uit jouw team. Maar dat het niet zo maar een consultant was, kunnen we nu wel vaststellen. En, voor zover ik weet, bloeide daar in die kelder bij die malafide vermogensbeheerder, jullie liefde voor elkaar op (tegenwoordig zou dat overigens wel een dingetje zijn: de projectmanager die verliefd wordt op één van zijn projectmedewerkers. Maar gelukkig toen niet!). Jullie liefde voor elkaar hield meer dan stand. Merel en jij kwamen bij Marion en mij aan boord in de Grashaven in Hoorn. Is daar de passie voor het zeilen begonnen? Een paar jaar later vertelde je me ineens dat jullie een zeiljacht hadden gekocht en dat jullie voor onbepaalde tijd het grote water op zouden gaan zoeken. Ik had een Pippi-Langkous-gevoel (“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan”). Maar het typeert jullie: genieten van het leven en van elkaar en het gewoon doen!
Drie jaar geleden is jullie grote avontuur begonnen. Ik blader door jullie blog en krijg tranen in mijn ogen. Zoveel liefde, zoveel vrolijkheid en zoveel levensgeluk. Veel en veel te snel is het dit jaar plotseling gestopt. Soms is het leven oneerlijk.
Lieve Bernard, ik houd je in herinnering als een fijne, stoere en mooie man. Een man waarvan je weet wat je aan hem hebt (en dat was veel). De herinnering blijft mooi, maar het verdriet is er.
Lieve Merel, je moet nu zonder je stoere, mooie man verder. Dat zal moeilijk zijn. Ik hoop (en vertrouw er op) dat je de kracht zult vinden en wens je er heel veel sterkte bij.
Veel liefs, Eric
