Niemand mag dit lezen
Alleen ik mag het weten
Het onvervreemdbare geheim dat ik in mij draag
Op een plek waar het licht niet komt
En het nochtans niet duister is
Je komt er niet zomaar
Zelfs ik moet ernaar zoeken om het te zien
Die plek waar het licht niet komt
En het nochtans niet duister is
Die plek die ik niet aanraken kan
En met geen zintuig kan beroeren
Zó geheim is het
Zo geheim dat ik eigenlijk alleen maar wéét dat het er is
Zonder het echt ooit gezien te hebben
Hoe toch weet ik van zijn bestaan?
Dat is omdat ik het vóel
Ik vóel de aanwezigheid van het bestaan van dat grote geheim
Het laat zich niet zien
Licht dringt er niet toe door
Nochtans is het er niet duister
Het geheim geeft zélf licht
Maar het is licht dat je niet kunt zien
Of aan je huid kunt waarnemen
Zó geheim is het
Als ik stilzit en me concentreer
Dan denk ik het te kunnen ervaren
Niet door eraan te denken
Of ernaar te graven
Maar juist door er níet aan te denken
Er niet naar te graven
Me haast achteloos ervan af te wenden
Zo met een air van: ik weet het heus wel
En dan erbij te glimlachen
Als ik dat goed doe
Op een bepaalde oprechte manier
Dan lijkt het alsof die oester
Zijn schalen op een minuscuul kiertje openzet
En een streepje licht mij kietelt
En dan glimlach ik
Omdat ik het voel
Natuurlijk glimlach ik
Dat is mijn geheime teken
Waarmee ik het geheim een teken geef
Van gevonden zijn
Wederzijds gevonden
Ik glimlach naar het glimlicht
Van het geheim
Dat niemand kent - en ikzelf amper
Daar diep van binnen
Ik denk dat het geheim van mij houdt
Anders zat het daar toch niet?
Ja, dat heb ik besloten
Dat het geheim van mij houdt
En daarom ik van hem
En niemand mag het weten
En iedereen mag het weten

(Henk Buis, oktober 2024)