Net zoals voorgaande jaren zijn we na je overlijden voor het eerst weer met Leo en Jannine naar Alanya geweest om nog even na te zomeren.
Buurvrouw Bep was zo lief om jouw plekje op de begraafplaats schoon en opgeruimd te houden.
De eerste week van de vakantie ging goed maar de tweede week kwam alles hard binnen. Het deed me pijn om jonge vrouwen, leuke stelletjes, kleine kinderen, opa’s en oma’s, vrolijke mensen etc. te zien.
Ik probeerde me ervoor af te sluiten maar het lukte niet.

Wanneer ik s’nachts op het balkon zat omdat ik niet kon slapen zag ik één heldere ster aan de hemel staan. Het voelde alsof jij die ster was, ongrijpbaar en zover bij ons vandaan. Het maakte me zo verdrietig.

Ik moest denken:
Dat we hier als gezin gelukkig en onbevangen zijn geweest.

Aan de vakantie met Joost, Maris, Chris, Lies en de kinderen.
Wat was het gezellig en wat vond jij het leuk om je nichtjes en neefjes twee weken lang van dichtbij mee te maken. Achter de buggy te wandelen, met ze te dansen, te zwemmen,enz.
Iedere dag wanneer we van het strand langs de groenteboer kwamen namen we grote, rode aardbeien mee. Jij was er dol op.
Op een gegeven moment draaide de groenteboer het bordje met de prijs om wanneer hij ons aan zag komen en kosten de aardbeien ineens een stuk duurder. Vanaf die dag zijn we ze elders gaan kopen.

Aan de vakanties met opa, oma, JoostJan en tante Gerda.
Toen bleek dat tante Gerda ongeneeslijk ziek was hebben we in de tuin van Doganay een fotoreportage laten maken.

Aan de periode in Ozdemir, dat wanneer jij eerder wakker was dan wij, een duik in het zwembad nam en een briefje voor ons op tafel legde. Bij het ontwaken zagen we je vanaf ons balkon zwemmen.
De keer dat jij als kleinste boven op de schouders van een stel jongens werd gehesen om een zo hoog mogelijke toren te maken.
Papa en mama wilde de pret niet drukken maar waren bang dat bij het omvallen je de rand van het zwembad zou raken.

De spelletjes met lange spijkers die Matthijs en jij met Mertin op het strand deden.

Met z’n vieren op een waterfiets naar de grot. Wat was dat vermoeiend en wat hadden we ons in de afstand vergist. Al die moeite terwijl jij er niet van kon genieten en het maar eng vond in de grot.

Het ieder jaar zoeken naar een mooie steen voor op de begraafplaats bij tante Gerda die het ook altijd zo naar haar zin heeft gehad in Alanya.
Het eerste jaar was mama zo dom om ze in de handbagage te doen en moesten we ze bij de douane afgeven.

Dat jij en Matthijs dol waren op een buz pamak ijsje. Dit was een waterijsje van lemon in de vorm van een vuist met de duim omhoog.

Dat we bij Ahmed allebei een armbandje gekocht hebben.

De keer dat je op het strand door een hoornaar werd gestoken.
Wat deed dat een pijn, papa heeft het plekje uitgezogen en je bent direct met ijs gaan koelen. Later viel de pijn mee maar de harde schijf was pas na 6 weken weggetrokken.

Onze bezoekjes aan de markt waar jij foto’s van verse vis, groente, etc maakte.

Dat we in de herfst vakantie iedere avond met elkaar een vers fruitsapje bij een sap barretje dronken. Het sapbarretje is er nog en inmiddels veel professioneler geworden.

Dat we door een vreemd echtpaar uit Medemblik na een week werden aangesproken. Jij was 13 en Matthijs 17 jaar. Ze hadden ons op het strand geobserveerd, van ons genoten en vonden ons een leuk gezin.
Ik dacht aan jou als 5 jarig lief meisje en de moeilijke periode in je en ons leven die we met elkaar hadden overwonnen.
Hierdoor waren we misschien wel extra trots en blij met jullie.

Dat wanneer de branding van de zee ruw was, we samen de grindjes onder de douche van het strand uit onze bikini broekjes stonden te spoelen.

Dat we je een keer op Eindhoven AirPort zijn wezen brengen. Je ging een paar dagen eerder dan wij en vloog met Harry en Ans. Tot wij er waren hebben zij goed voor je gezorgd.
Deze vakantie vlogen wij ook vanaf Eindhoven. Voor ons stond een jong stelletje in de rij. Het meisje was emotioneel bij het afscheid nemen van haar ouders. Ook jij en ik hebben menig traantje weggepinkt wanneer we afzonderlijk van elkaar met vakantie gingen.

De lekkere koekjes en gebakjes die we bij Hansi genuttigd hebben.

Dat we vroeg op stonden om op het strand (wanneer er nog geen mensen waren) foto’s te maken.

Dat je bij het kleermakertje een schattig wit jurkje voor onze 25 jarige bruiloft had gekocht. Na zes jaar, op 11juli 2017 heb je deze nog gepast, selfies van gemaakt en via whatsapp naar ons verstuurd.

Het fotograferen van mooie bloemen zoals een Chinese roos, Oleander, etc.

Het winkeltje waar je een zwart jurkje met een open rug voor je diplomering van je verpleegkundige opleiding had gekocht.

Dat je voor je vriendinnen leuke kadootjes kocht in een klein winkeltje waar ze allerlei schattige aparte sieraden maakten.

De lol die we hadden wanneer je heerlijk in de zee op je luchtbedje lag te dobberen en Matthijs of mama het niet konden laten om je ervan af te duwen.

Dat het weer zo tegen viel toen je met Sarin in Alanya was.

Dat de mooie ober van Elite een oogje op je had en met je op de foto wilde.

Dat we ons in de hamman lieten verwennen door ons te laten schrubben en masseren. We konden hierzo van genieten.

Dat toen jullie nog klein en we weer thuis waren we na het avond eten de stoel in de huiskamer opzij schoven om met zijn vieren op Sikidim van Tarkan te dansen.

Lieve Marije, ik wordt soms zo moedeloos van me zelf. Ik doe mijn best om weer vorm en inhoud aan mijn leven te geven, me te vermannen maar het gaat me tot op heden slecht af terwijl ik weet dat jij met je liefdevolle hart ons alle goeds toe zou wensen.❤️

Vannacht kon ik niet slapen en moest ik aan twee jaar geleden denken lieve Marije.
Ook toen lag ik wakker omdat jij vanuit Bali onderweg naar Nederland was.
Papa en mama konden niet wachten om jou na 4 weken vakantie weer in hun armen te sluiten.

Bij aankomst op Schiphol hebben we gezellig wat met de Hijbeekjes en Odijkjes gedronken omdat Esther en Sarin naar Suriname met vakantie gingen. Papa en mama waren blij dat jij inmiddels weer in Nederland was en begrepen Martin en Annemarie omdat zij op dit moment moeite hadden met afscheid nemen.❤️

Toen ik hoorde van Leonie een oud klasgenootje van de middelbare school wat er gebeurd was, kon ik het niet geloven. Ik heb heel vaak op memori gekeken en een kaarsje aangestoken, maar ik kreeg het niet over me hart om iets te schrijven. We waren vriendinnen op de middelbare school waar we tijdens natuur scheikunde samen onze nagels deden. Je had allemaal potjes nagellak bij je en we konden uitgebreid onze gang gaan, omdat jou lieve lach de lerares wel kon overtuigen. Marije vond het altijd zo fijn als ze gekriebeld werd met een pen op haar rug tijdens de lesuren en de jongens deden dit met liefde voor haar. Ik herinner me haar lach, haar vrolijke geschater en dikke knuffels. Marije was bijzonder en uniek. Ze had veel vrienden en was bescheiden over haar dans. Ik weet nog goed dat je met een groep langs fietste en dat hun mij belachelijk wilde maken. Marije, jij ging voor rechtvaardigheid en stond voor me op en riep ' waarom doen jullie dat, ze is echt lief!'. Ik vond het zo knap hoe jij temidden van iedereen zo voor iemand op kon staan. Daarna leerde ik je steeds beter kennem. Ook in Londen hebben we zoveel plezier gehad, winkelen en genieten.

Lieve Marije, ik zal je nooit vergeten. Je hebt een plekje in mijn hart. Dankjewel voor alles, voor wie je was voor mij en voor wie je bent voor anderen. De herinneringen staan in mijn hart gegrift.

Op 11 september was er een condoleance in de personeels kantine van het Ikazia ziekenhuis.
Je werkte in een team van ruim 200 collega’s.
Om al je collega’s thuis te ontvangen was niet mogelijk.
Het was fijn dat er vanuit het Ikazia werd meegedacht om je collega’s en ons de gelegenheid te geven elkaar te ontmoeten.

Ze hebben een mooi album voor ons met foto’s en herinneringen van je gemaakt.

Johan je leiding gevende heeft ons eerst een rondleiding op de afdeling gegeven zodat we een indruk konden krijgen hoe jouw werkzame leven eruit had gezien. Je had mama in april al eens een rondleiding gegeven maar voor papa en Matthijs was dit nieuw. Het was emotioneel om te zien waar je moeders had geholpen bij de geboorte en verzorging van hun baby’tjes.
Een nieuw leven stond in schril contrast met ons verdriet.❤️

Buurvrouw Betsy, die lange tijd een politie auto voor de deur zag staan en mama had horen huilen was ongerust. Ze durfde niet aan te kloppen maar kwam uiteindelijk samen met Joset vragen wat er aan de hand was.
Toen papa en Matthijs thuis waren is ze een pan verse tomatensoep wezen brengen.

Papa en mama vonden de begraafplaats in Zuidland niet zo mooi en hadden besloten in de duinen van Rockanje begraven te willen worden.
Na veel wikken en wegen hebben we besloten je in Zuidland te begraven.
We hadden moeite dat we geen plekje voor je uit mochten zoeken en je aan de drukke kerkweg begraven zou worden. Matthijs sprak uit dat hij het fijn zou vinden wanneer we 3 graven naast elkaar zouden kopen. Uiteindelijk hebben we daarvan af gezien omdat papa het niet prettig vond om telkens geconfronteerd te worden met zijn toekomstige plekje.
De keuze voor Zuidland is goed geweest. Ieder moment van de dag kunnen we naar je toe. Ik vind het fijn om je plekje te verzorgen, zo heb ik het gevoel dat ik nog iets voor je kan betekenen.

In de week dat je thuis opgebaard stond, zijn Martin en Annemarie veel bij ons in huis geweest om ons te ondersteunen met boodschappen doen, bezoek ontvangen, telefoontjes aanpakken etc.
Het was fijn om ze tijdens ons meest kwetsbare periode in onze nabijheid te hebben.

Op je kaart staat:” dat we de laatste dagen als gezin met elkaar door wilden brengen”. Papa en mama hadden in gedachten om alleen vriendinnen en naaste familieleden thuis uit te nodigen. Matthijs liet ons de keerzijde zien en vertelde dat collega’s en oud collega’s,etc waar jij goed contact mee had ook de kans moesten krijgen om afscheid van je te nemen. Hij het fijn vond wanneer zijn vrienden ook welkom waren die jouw van kleins af aan op hebben zien groeien. Papa en mama kregen het niet bedacht en waren het met Matthijs eens. Zo vulden we elkaar aan.

Opa die steeds bij je kist stond en je kusjes wilde geven. We bang waren dat hij over je heen zou vallen omdat opa wankel op zijn benen stond.

Koen de boven buurman van Matthijs die een pan pasta had gekookt en dit voor Matthijs zijn deur heeft gezet. Wilma en Annemarie die op zondag bij ons thuis hebben gekookt. Dat oma een pan verse kippensoep en Gery verse tomatensoep kwamen brengen.
Ton en Wilma die hebben bijgesprongen wanneer het erg druk werd en opa en oma op zijn wezen halen voor je begrafenis. Peter die er voor heeft gezorgd dat ervan jouw een mooie foto bij het condoleren stond.
Anjo en Wilco die op Zuidland de kaarten alvast rond zijn gaan brengen.
Zoveel steun en zo lief allemaal.

Hoe dapper en moedig je lieve vriendinnen waren om bij ons een voet over de drempel te zetten. Zo jong, verbijsterd en verdrietig.

Mama die voor de bruiloft haar nagels met knal rode gel lak had laten lakken.
Het niet gepast vond maar niet de moed had om dit bij de nagelstudio te laten verwijderen.

Hoe moeilijk het was om achter adressen te komen.
Mensen die we vergeten zijn een kaart te sturen.

Het niet versturen van bedank kaartjes.
Er waren zoveel condoleance’s in welke vorm dan ook dat dit niet te realiseren was.

Joke Pippel een fijne vrouw (ook moeder van een Marije in 1993 geboren) die je uitvaart tot in de puntjes heeft verzorgd. In overleg heeft zij de memori site geopend, waarvan wij het bestaan niet wisten. Zij vertelde dat het best mooi en een troost kon zijn. Wanneer we het niets vonden konden we het ieder moment beëindigen. Joke die na je begrafenis tranen in haar ogen had, zich verontschuldigde dat dit niet profesioneel was, ze dit in haar lange loopbaan één keer eerder bij een babytje had gehad.

Mama was van plan om memori na een jaar af te sluiten. Wanneer ik oud en versleten zou zijn, was ik bang dat er herinneringen aan jou, lieve mooie Marije verloren zouden gaan. Inmiddels ben ik er achter dat schrijven een goede therapie voor me is.
Zijn er veel mensen die het fijn vinden om een kaarsje voor je aan te steken, een herinnering te schrijven of te lezen.
Daarom hebben we besloten om memori voorlopig nog aan te houden.

Vandaag hebben we je mobiele telefoon van de recherche terug gekregen. Onder notities stond je brief opgeslagen. Met angst en beven hebben we hem geopend en gelezen. Het vermoeden dat een ieder afgelopen week heeft bezig gehouden werd bevestigd.

De brief was min of meer een excuus brief vol liefde naar papa, mama en Matthijs. Bij het lezen vroegen we ons af: heb jij lieve schat onze liefde naar jouw dan niet meer gevoeld?

Je schrijft oa.
Het spijt me tegenover jullie het allermeest. Jullie zijn degene die me tot het laatst hebben laten twijfelen.
Ik en zo laf maar hou zo ontzettend veel van jullie.
Maak er iets moois van. Jullie zijn het waard en kunnen dit met elkaar als gezin, zonder mij. Beloven jullie gezond en gelukkig te blijven?
Ik hou van jullie....Voor altijd. Het spijt me zo verschrikkelijk lieve pap en mam. ❤️✨

Iets moois van ons leven maken zonder jouw. Je moet eens weten lieverd hoe we het afgelopen jaar door het leven geworsteld zijn. Iedere dag, de pijn het verdriet en gemis om jouw. Moeite met opstaan, in slaap komen, douchen, aankleden, nagels knippen, etc kost al zoveel energie .Om het nog maar niet te hebben over de was, boodschappen, eten koken, de tuin en ons werk. Overal moeten we ons toe zetten, zijn we initiatief loos en kunnen ons moeilijk concentreren.
Naar de sauna zijn we nog niet geweest. Onze eerste buitenland vakantie staat inmiddels gepland. Geen drie zoals we gewend waren maar 2 weken. Alles moeten we overnieuw ervaren.
Ergens naar uit kijken, genieten van iets, is minimaal. Er zijn zoveel hobbels waar we ons met veel moeite overheen proberen te zetten.

Ik heb altijd een gezonde broer en zus in mijn leven gemist, was jaloers op mensen die dit wel hadden. Nu opa en oma ouder worden, wordt dit alleen maar erger.
Wanneer ik naar Matthijs kijk dan doet dit zo’n pijn, geen broer of zus waarmee hij herinneringen uit zijn jeugd op kan halen en zijn zorgen wanneer wij oud zijn kan delen.
Je zit continu in mijn hoofd, waardoor ik me schuldig voel ten opzichte van Matthijs waar we ook zielsveel van houden.
Angst dat er iets met papa of Matthijs gebeurd, dit los laten is zo moeilijk. Matthijs is jong, moet verder met zijn leven waarin wij hem niet willen belemmeren.
Matthijs die sinds je overlijden iedere avond een berichtje stuurt met:” ik hou van jullie met 3 rode hartje”.

Rouwen om jouw is keihard werken lieve Marije.❤️❤️❤️