Nu je bijna een jaar niet meer bij ons bent is de augustus maand nog extra moeilijk. Het hele jaar heb ik bijna een naar gevoel bij mijn hart. Zonder jou kunnen we natuurlijk niet de verjaardag van opa vieren, maar opa wordt wel 85. Met de ziekenhuis en verpleeghuis opnames van ons allebei hebben jouw pa en ma ons heel goed geholpen. Ook tante Riet en tante Ella zorgden voor opa door verschillende keren voor hem te koken en naar het verpleeghuis te rijden. Toen een week daarna opa in het ziekenhuis kwam waten ze er ook voor mij. Omdat wat dat nog steeds erg waarderen hebben we hen uitgenodigd om vis te eten bij de visafslag.
Dit was een nieuw evenement met gebakken vis met toebehoren zoveel als je maar wilde, het was lekker maar de gezellige sfeer was nog leuker. Er was een leuke jonge man met een gitaar die ook nog eens heel goed kon
zingen. Ik deed een klein rondje en zag een jongetje van zeker nog geen jaar, die naar me zwaaide, me aan bleef kijken en op 1 knietje probeerde naar me toe te kruipen. Hij kreeg het nog niet voor elkaar omdat hij op het andere beentje bleef zitten. Toen ik weer terug kwam en zijn vader hem op zijn arm had stak hij spontaan zijn armpjes naar me uit. Ik vroeg: ,,kom je” en liet mijn rollator los. Zijn papa zei nog:,, hij is zwaar hoor.” Misschien woog hij 8 kilo maar het ging echt niet, dus zijn papa pakte hem weer snel. De man met de gitaar zong bij onze tafel:,, Zij kon het lonken niet laten.” Ik zong mee en bleef hem aankijken. Is dat nog lonken als je 82 bent? Opa en oma gingen omdat de zuster kwam iets vroeger naar huis dan de tantes. Bijna bij de uitgang zongen we:,, Als de klok van Arnemuiden”, ik zong uit volle borst mee. Ik was dit hele jaar nog niet vrolijk geweest en die druk was ook weg. Thuis was jij er weer en ik voelde me even schuldig. Toen de tantes er ook waren hebben we een klein vaasje met witte Asters bij je foto gezet en eigenlijk weet ik zeker dat je het zo zou willen.
Heel veel liefs, opa Henk en oma Dicky.
