Zo goed kende ik Raf nu ook weer niet, maar een paar ervaringen met hem hebben grote indruk op me gemaakt.
Bij de raadsverkiezingen in 2018 probeerde ik als zittend PvdA-raadslid in Sint-Michielsgestel een ontluikende GL-afdeling aan ons te binden en tot een gezamenlijke lijst te komen. Dat is toen niet gelukt. We kregen elk één zetel in de raad en telden niet echt mee. Maar Raf kwam er zich in 2022 van buiten voor inzetten, samen met Cent van den Berg, GroenLinkser uit een buurgemeente. Hen lukte het wel. Een gezamenlijke lijst leverde eveneens twee zetels op, maar nu mét wethouder. Een groot succes dus. Raf was er terecht trots op.
In 2020 was Raf namens het Gewestelijk PvdA-bestuur bij de herdenkingsbijeenkomst van Jack de Vlieger. Hij was mijn opvolger in de Raad en kwam op gruwelijke wijze om het leven. De afdeling was ontredderd. De aanwezigheid en betrokkenheid van Raf en de woorden die hierbij sprak betekenden veel voor ons.

Toen Raf een paar weken geleden na een plotselinge ziekenhuisopname weer thuis was, gaf hij aan weer vol te gaan voor zijn volgende chemobehandeling. Ik was verbaasd door zijn vastberadenheid aangezien zijn vorige behandeling hem heel zwaar was gevallen met name vanwege de verschillende bijwerkingen.
Later thuis vroeg ik me af: hoe is het mogelijk dat Raf na zoveel jaren, en na zoveel medische ingrepen en behandelingen nog zo gedreven is om te leven. Terugdenkend aan onze vele gesprekken, dat soms ook heftige discussies waren - politiek gezien zaten we niet altijd op dezelfde lijn, en aan zijn manier van handelen, kwam ik tot de conclusie: Raf wilde er zo lang mogelijk toe doen: voor zijn gezin maar ook voor de samenleving.
Raf was iemand die verantwoordelijkheid nam, die klaar stond voor mensen, en opkwam voor de zwakkeren, iemand die probleemsituaties wilde oplossen of in ieder geval verbeteren. Hij was duidelijk iemand met een missie, iemand die niet stil kon zitten, hij was altijd ergens mee bezig.
Er waren een aantal zaken waar hij vaak met trots over vertelde: Om te beginnen zijn vroegere werk bij GGZ De Grote Beek waar hij getracht heeft om patiënten weer centraal te stellen maar ook om ze meer verantwoordelijkheid te geven, en naast ze in plaats van boven ze te gaan staan.
Maar ook over Splinter en zijn rol daarbinnen. Deze groep jonge kritische Beerzenaren probeerde in de jaren 80 – 90 de Beerse gemeenschap bewust te maken/kennis te laten maken met maatschappelijke thema’s die tot dan toe niet echt in ons dorp speelden: duurzame energie (ja toen al), de apartheid in Zuid-Afrika, mensenrechten, andere godsdiensten dan het vertrouwde christendom.
Blijkbaar kende Raf mijn kinderen al voordat hij mij kende. Zij waren onderdeel van de Beerse hangjeugd waar hij zich voor inzette. Omdat er voor die leeftijdsgroep niets te doen was in het dorp, organiseerde hij een ontmoetingsplek voor ze in de vorm van een oude SRV-bus waar ze spelletjes konden doen, organiseerde hij disco-avonden, en probeerde hij de jongeren in te doen zien dat zij op hun hangplekken onbedoeld een bedreiging vormden voor passerende ouderen.
En hij keek met trots terug op zijn twee periodes als wethouder in het sociaal domein. Over onze gezamenlijke periode (2014- 2018) zei hij vaak dat dat het meest sociale (linkse) college was geweest dat Oirschot ooit gehad had. Ik was het daar lange tijd niet mee eens, volgens mij hadden we nog veel meer kunnen en moeten bereiken, maar ja ik had geen vergelijkingsmateriaal. Met de kennis van nu (twee rechtse colleges verder) moet ik toegeven dat Raf gelijk had. En als sociaal mens leerde ik hem toen al kennen, niet alleen persoonlijk maar ik zag ook hoe hij zich bekommerde om de mensen op de werkvloer. ’s Morgens deed hij een rondje langs de afdelingen om te horen hoe het met de mensen ging. Dat had ik nog nergens eerder gezien!
Onze vriendschap dateert uit die gezamenlijke periode in de politiek. Waar ik deze laatste vrij snel teleurgesteld de rug toekeerde, bleef Raf politiek strijden voor een socialere samenleving, eerst nog op gemeenteniveau later breder binnen de PvdA. We zijn elkaar bijna wekelijks blijven zien om bij te praten of samen wat te ondernemen (mountainbiken of bij hem thuis te klussen). Op die manier hebben we elkaar beter leren kennen en ben ik Raf steeds meer gaan waarderen als mens, als iemand die zich steeds maar weer inzet voor een betere en socialere samenleving, en als zodanig ook gezien wilde worden. De laatste jaren deed hij dat vooral door middel van zijn opiniestukken op bnnvara.nl/joop, maar ook in het ED en het BD verschenen regelmatig zijn gedegen analyses. Ontzettend jammer dat we Raf zijn kritische stukjes zullen moeten missen. Net vanavond voordat ik dit stukje schrijf zag ik echter bij Eva Jinek dat David Van Reybrouck, de nieuwe denker des Vaderlands, ook Vlaming van geboorte, ons gaat helpen om “ver te denken” in deze woelige politieke tijden, dus David zal voor mij een beetje Raf zijn opvolger zijn als kritische duider van wat er in de wereld gebeurt.
Raf je deed er echt toe! Dank voor jouw vriendschap, rust zacht “Ndugu”!
Frans van Hoof, Middelbeers, 19 maart 2025

Raf wat zal je ongelofelijk gemist worden.
Je was altijd vrolijk, oprecht en heel betrokken. Vroeger kwamen we elkaar regelmatig op de oude muziekschool tegen in Hilvarenbeek. Daar liep ik toen als net afgestudeerde conservatorium student rond als nieuwe saxofoondocente. Je was trots en liet iedereen weten dat ik uit de Beerze kwam! Altijd een praatje, een grap en een lach.
Later kwamen we elkaar regelmatig tegen bij concerten, festivals maar vooral ook tijdens wandelingen of jouw mountainbike tochtjes.
Ook toen was er altijd ruimte voor een gezellig gesprek, betrokken en ook altijd gingen we beide met een grote lach weer verder.
Toen je hoorde dat wij naar “Het dekske” gingen verhuizen was je als eerste om ons als nieuwe buren te verwelkomen! Ja in jouw ogen waren wij buren. Maar daarvoor moesten Bram en ik nog wel eventjes tijdens Peerpop door de ballotage commissie. Geweldig gezellig en leuk allen met een pot bier vierde we dat we naar “het dekske”z
Ik zal je missen. Jouw vrolijke toeteren als je me “op het dekske” zag wandelen en je voorbij kwam met de auto. Jouw goede raad, gezellige gesprekken en advies maar vooral jouw vrolijke, oprechte kijk in de wereld.
Bedankt Raf dat je altijd tijd had voor een praatje en advies. Ik hoop dat er meer mensen jouw vastberadenheid en jouw kijk op de wereld mogen hebben.

Heel veel sterkte aan familie, vrienden en iedereen die hem dierbaar was.

Met vriendelijkste groet
Hanneke Coolen-Colsters

Raf ik leerde je kennen toen ik nog een klein meisje was. Je schapen moesten geschoren worden. Dus samen met ons pap kwamen wij langs om dat klusje te klaren. Zo gauw je me zag zei je altijd dat je het leuk vond dat ik er bij was om mee te helpen. En dat je dol was op mijn rode haren. Ik werd er altijd een beetje verlegen van en wist niet wat ik moest reageren. Dat werd vaak een glimlach. Eenmaal klaar met het klusje moest er natuurlijk wat gedronken worden en kreeg ik een lekkere grote koek, want die heb je wel verdiend na zo hard werken aldus Raf. Voor dat ik naar huis ging kreeg ik ook een paar gulden/euro in mijn hand gedrukt, met daarbij een knipoog en de woorden natuurlijk heb jij ook iets verdiend. In de loop der jaren bleven de complimenten komen, zelfs via Facebook als ik wat foto's van een natuur wandeling had geplaatst. Iedere keer stuurde je vol enthousiasme hoe mooie foto het was en dat je het geweldig vond.
Raf wat was je een prachtig mooi persoon. Ik zal jou en je complimenten nooit vergeten!
Heel veel sterkte voor de familie.

Zo hartverwarmend begroette Raf mij altijd als ik weer eens langskwam voor de verjaardag van Jan. Jaarlijks uitbrakken na nieuwjaar, puzzels maken en fietsen door de bossen. Elk jaar kwam ik als rijker mens terug van de Landschotse heide. Raf wist namelijk feilloos de vinger net even op de zere plek te leggen; een vervelende relatie, een moeizame studie of een doelloos moment in het leven. Hij wist allang wat er schortte, ik nog niet. Op geheel eigen wijze liet hij je daar zelf achter komen. Men zegt altijd dat Amsterdammer ad rem zijn, maar dan kenden ze Raf Daenen nog niet. Zijn eerste woorden tegen mij op de drempel van de Keijenhurksedreef 2: “dus jij bent de nieuwe vriend van Katrijn?” Hoe ad rem ik mij zelf ook vond, hier moest ik toch mijn meerdere erkennen. “Oh nee? Dan toch wel de nieuwe vriend van Jan mag ik hopen.” Raf kon als geen ander mensen uit hun schulp laten kruipen. Die kracht zal ik nooit meer vergeten.

Het is al weer enige tijd geleden dat ik geregeld contact met Raf had, Ik koester zeer goede herinneringen aan hem en wens zijn naasten veel sterkte toe in de komende periode.
Rob van der Horst

Raf, je was altijd op een nadrukkelijke maar wel altijd positieve manier aanwezig. Je was altijd betrokken, geïnteresseerd en enthousiast. Ondanks je zware ziekte bleef je altijd jezelf, vol energie en positiviteit. Twee weken geleden sprak ik je nog in het dorp. Je gaf aan dat het minder ging maar toch was je positief. Je had enorm genoten van je vakantie die je gehad had met Katrijn en rieneke. Wat raar dat je er nu al tussenuit gepiept bent. Rieneke, Joep, Katrijn en Jan veel sterkte met dit grote verlies. Hopelijk sterken mooie herinneringen jullie. Dag Rafke. We zien elkaar ooit nog een terug!