Je luide stem zal in de zaal vol partijleden en sympathisanten nimmer klinken.
Wat jij voor de sociaaldemocratie hebt betekend blijft in herinnering, evenals je gewaardeerde opiniestukken in onze regionale krant, het ED
Stefan & Erik, Valkenswaard

Alweer ongeveer 15 jaar geleden dat ik Raf leerde kennen en hem meteen mijn eerste schoonvader mocht noemen! En wat een geluk heb ik gehad dat Raf dat was. Ik herinner me vooral alle avonden lekker warm bij de kachel en dat Raf me altijd op wilde komen halen of naar huis bracht, als het weer eens te slecht weer was om driekwartier door naar huis te fietsen. Die autoritjes stelde hij me altijd (erg directe) vragen die me als 13 jarige toch weer na lieten denken over school, de toekomst of uiteraard de politiek. Ik herinner me ook hoe trots hij altijd was op Jan en hoe hij dan met een grote grijns en twinkelogen sprak over de familie en de prachtige natuur rondom het huis. Zo'n warm nest, waar ik nog steeds met dierbare herinneringen aan terug denk. Ook heel fijn dat we elkaar afgelopen jaar toch nog even gezien hebben.
Lieve Rieneke, Joep, Katrijn & Jan, wat een gemis om hem niet meer continue om jullie heen te kunnen hebben, maar in warme herinneringen altijd bij jullie. Heel veel sterkte.

Idealisten zijn er in twee soorten: dromers en doeners. Raf hoorde onmiskenbaar tot de tweede soort. Hij wilde zijn idealen verwezenlijkt zien, door politiek actief te zijn en door mensen te overtuigen van zijn denkbeelden en inzichten. Bij dit laatste hoorde dat Raf veel heeft geschreven en gepubliceerd, in boekvorm, als artikel voor kranten en tijdschriften of als ingezonden brief. Bij elkaar zijn het meer dan 200 publicaties over uiteenlopende onderwerpen. Zowel internationale als landelijke, regionale of lokale politieke ontwikkelingen werden in beschouwing genomen en van commentaar voorzien.
Mijn rol in deze stortvloed van schrijfsels was soms die van medeauteur, zoals bij het boekje “Perspectief op een maatschappij in crisis. Samen leren, samen werken en samen leven”, waar Raf graag naar verwees. Maar veel vaker corrigeerde en redigeerde ik Raf zijn stukjes. Ik heb dat altijd met veel plezier gedaan. Raf had veel moeite met idioom en spelling. Ook kwam het voor dat we inhoudelijk van mening verschilden over zijn ideeën en de discussie daarover kon er soms heftig aan toegaan. Er waren onderwerpen waar we anders over dachten en dan gaven we beiden niet gauw toe. Toch kwam het altijd wel tot een compromis en dan was de lucht ook weer geklaard.
Raf is tot zijn laatste dagen blijven schrijven. Ik weet niet waar hij de kracht vandaan haalde, maar ik bewonder zijn gedrevenheid en passie. Als hij ergens in geloofde ging hij ervoor, ook al moest hij krachtig tegen de mainstream inzwemmen. Raf was een mensenmens. Hij stond altijd klaar voor anderen als ze een beroep op hem deden, of als hij dacht dat hij een bijdrage kon leveren. We hebben veel samen gedaan, gepraat, gelachen, gefeest, vakanties gevierd en gewerkt. Ik zal zijn markante persoonlijkheid, zijn strijdvaardigheid, zijn veelzijdigheid, zijn steun en vriendschap node missen.
Willem Vermeulen

De zondagavonden in Westelbeers waren de laatste jaren gereserveerd voor ons vieren, Raf en Rieneke, Willem en ik, en soms de kinderen. Ik kende Raf al lang omdat Rieneke al jaren mijn vriendin was, maar toen ik van Leiden naar Tilburg verhuisde werd het contact intensiever. Raf hechtte aan de zondagavondtraditie die ontstond toen we samen naar het televisieprogramma “Boer zoekt vrouw” keken dat in 2004 begon. Als we in Westelbeers binnenkwamen begroette hij mij op zijn geheel eigen manier, met openingszinnen zoals: “Ben je braaf geweest?”, of: “Heeft Willem zich wel goed gedragen?” Hij smulde ervan als ik er serieus op in ging. Zo werd de begroetingsceremonie een spel. Als je het spel meespeelde zag je Raf genieten.
Raf was een meester in multitasking. Hij volgde met één oog en één oor het televisieprogramma en leverde commentaar. Tussendoor was hij bezig op zijn smartphone. Het voorspellen van welke boer of boerin nu bij elkaar zouden passen werd een soort “wedstrijdje met elkaar”, gelardeerd met commentaar van Raf zoals: “zie je wel, ik zei het”, of “ze wist het weer beter”. Lekker plagen op een leuke manier. Als “Boer zoekt vrouw” er niet op was keken we naar een serie of een film. Het overleg over wat we allemaal mooi of leuk vonden nam soms nogal tijd in beslag, Raf hield van romantische films, die de rest dan meestal te zoetsappig vond. Maar we bereikten altijd weer een compromis, en Raf gaf zich daar dan ook aan over.
Koffie met lekkers en een hapje en een drankje hoorden bij de zondagavond. Ook hier weer was er een vast commentaar van Raf die zelf nauwelijks alcohol dronk: “de meiden gaan natuurlijk weer aan de drank”, als Rieneke en ik een glaasje wijn inschonken. Ja, de zondagavonden waren heerlijk en ongedwongen. Raf en ik hebben lang een sterke band gehad en veel samen gedaan. Vakanties, uitjes, etentjes, visites, verjaardagen, wandelingen in het mooie Keijenhurk, enzovoort. Ik zal Raf heel erg missen.

Mariëtte

"Een impressionist in woorden", dat dacht ik toen ik na de gemeentelijke herindeling bij de nieuwe gemeente Oirschot Raf Daenen leerde kennen. Schetsend met woorden en gebaren, kleurrijke toetsen, sneller denkend dan hij kon verwoorden, zette hij zijn gedachten neer. Een beetje stuntelig af en toe, maar altijd met een lach, altijd vrolijk en altijd echt. Met plezier denk ik terug aan de vele discussies wij samen op het scherpst van de snede voerden over de rol van de overheid in het sociale domein en dan met name bij de volkshuisvesting. En nu, als ik om me heen kijk naar de woningnood en de zwalkende overheid, denk ik Raf dat wij gelijk hadden, we hebben het alleen niet gekregen, Dank voor al die inspirerende contacten, rust zacht!

Voor zover ik weet is Raf een paar jaar voor ik geboren werd in Westelbeers komen wonen, toen we klein waren was het voor ons die ‘prettig gestoorde belg’ (vergeef me als ik de verkeerde woorden kies, positief bedoeld ;) die in de bossen woonde…. Altijd iets zeggen, roepen en toeteren als je door de straat reed, dat deed je tot voor kort nog, en weten inmiddels ook onze meiden. Zo zijn we weer een generatie verder Raf, maar ben jij er niet meer… De kinderen zien je een beetje hetzelfde als ik vroeger, als je langs kwam terwijl de meiden buiten waren, even iets zeggen, grapje maken en frietjes of een euro geven, vragen hoe het op het voetbal is…. Veel te vroeg is dat afgelopen, je had nog veel langer door de straat moeten toeteren…

Je was veel meer dan die ‘prettig gestoorde belg’, Raf, het duurde even voordat ik dat inzag. Je zei het niet altijd met zoveel woorden, maar wist mensen zich bewust van dingen te maken, ze erover na te laten denken en dan zelf de keuze te laten maken. Op het veld, op de fiets, maar vooral in het leven. Betrokken en in iedereen het beste zien.

Langs de lijn bij jullie Katrijn, wat was je (met recht!) trots op dat linkspootje. Langs de lijn (en ergens anders ook niet) zat je nooit om woorden of kreten verlegen. Altijd fanatiek, motiverend, ook als het totaal niet liep, we hebben je hierom vervloekt soms. Op de mountainbike, stukske klapzand… Door blijven gaan, dat hoort bij jou Raf, niet opgeven en onvoorwaardelijke steun en liefde voor iedereen! Heel bijzonder.

Goede buren en (verre) vrienden gaan voor jou beide op. We hebben wel eens tegen elkaar gezegd hoe goed we het hier hebben in dit buurtje, de gewone dingen, een belletje als de krant er niet was, bijbuurten op de buurtdag, helpen waar nodig maar vooral iedereen in zijn waarde laten. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn. Wijze levenslessen die we meenemen.

Al die jaren helpen bij de pinksterfeesten, op de rommelmarkt was iedereen maar wat blij met je verkooppraatjes, kreten en wist je de juiste sfeer te pakken. Ongekend, ik las net terug dat je in 45 jaar de pinksterfeesten maar 2 keer gemist hebt. Niet te bevatten dat er geen pinksterfeesten meer komen voor jou, maar ik geloof dat je er altijd bij zult zijn.

Bewondering voor hoe je met je ziekte bent omgegaan, vastberaden het zo lang mogelijk vol te houden, heb je geknokt…

Trots op Rieneke, Joep, Katrijn en Jan! Dat was je en daar genoot je van. Jullie prachtige plekje aan de Keijenhurk…. Je schaapjes… Een plek waar veel mensen zich fijn en welkom voelen.

Bedankt Raf, gewoon, voor wie je was!

Lieve Rieneke, Joep & Renee, Katrijn, Jan & Eline,
Heel veel sterkte samen!

Beste Familie Daenen,
Gecondoleerd met het overlijden van Raf. Hij was een zeer bevlogen lid van de Máxima MC Cliëntenraad met
sterke sociale meningen en veel ideeën over wat zouden moeten gebeuren. Ik las met veel plezier ook zijn frequente bijdragen in de ED, vaak controversieel maar altijd stof om over na te denken. Hij zal zeker op vele plaatsen gemist worden.
Mike Naan, Cliëntenraad 2022