Raf was een kleurrijk eigenzinnige man en hield van de natuur.
Hij schuwe niet om maatschappelijke problemen te benoemen, wat resulteerde in stroom van publicaties die hij mijn ook op gezette tijden mij toezond.
Hij was ook leidend en motiverend met betrekking tot wat hij willen bereiken en wat hij van andere gedaan willen hebben.
Daarbij schudden hij altijd de zaak wat op om zo reacties op te wekken, met een ondeugend humor.
Maar hij was wel realistisch.

Discussies bij de koffie waren altijd een feestje om te beleven, waar allerlei onderwerpen aan bod kwamen.
Rini liet hem zijn gang gaan, dat had hij nodig.
We zullen hem zeer missen!
Gerard Verdonschot.

Van de vele warme herinneringen koester ik natuurlijk ook onze fietsrondjes op de mountainbike door de bossen en over de heide. Op een dag zette Raf onaangekondigd een eindsprint in om vervolgens aan iedereen te verkondigen dat hij mij eruit had gefietst. Hij wist precies hoe hij mijn competitiviteit moest prikkelen, want dat liet ik me natuurlijk niet nog een keer gebeuren. Alle keren daarna zorgde ik ervoor dat ik als eerste door het hekje kwam. Hij onderging de hinderlagen lachend zolang ik maar weer (en het liefst de volgende dag) met hem ging fietsen.

Zijn ondeugende blik en gegrinnik zal ik niet gauw vergeten. Het was onderdeel van onze bijzondere verstandhouding. Op de één of andere manier heb ik hem een keer zo gek gekregen dat hij met een Friese vlag op de bagagedrager in meerdere dagen naar zijn geboorteplaats in België fietste. Tegelijkertijd kreeg ik van hem een stuk hout in de vorm van Nederland. Om me eraan te herinneren dat 'Friesland toch echt bij Nederland hoorde'. Tja, en dat voor een geboren Belg…

Onze liefde voor sport en dieren, met name de lammetjes, deelden we. Samen een gewond schaap in een kruiwagen vervoeren of een woutertje biest geven. Het enige wat hij betwistte was mijn smaak voor eten. Hij kon vol afgrijzen mijn broodje geitenkaas veroordelen, terwijl ik hoofdschuddend toekeek hoe hij brood met een plak chocola op z'n Vlaams opat vlak na een operatie.

Na het horen van het verdrietige nieuws kijk ik met extra weemoed terug naar deze en andere mooie momenten. Raf had een groot hart voor iedereen maar er ging niks boven zijn kinderen en zijn grote liefde Rieneke. Heel veel sterkte.

Liefs,
Marte

Raf was niet te missen bij bijeenkomsten van de PvdA. Of het nu ging om landelijke bijeenkomsten of binnen Brabant.
Als Raf er was wist ik dat het een feest kon beginnen. Of hij nu per microfoon het woord kreeg of je hoorde hem vanuit de zaal roepen, Raf was herkenbaar en zeker net zo geliefd.

We zullen hem missen. Veel sterkte voor familie en vrienden.

Raf kwam in Westelbeers wonen. Hij werd gezien als een rare snuiter. Dat was hij ook wel, maar hij is niet de enige! Op de lagere school werden onze zonen, vrienden. Zodoende kwam hij ook bij ons over de vloer.
Toen onze zonen van de lagere school waren, zijn we gaan zeilen op het Veerse meer.. Al snel wilde jij ook mee. En de groep op hemelvaartsdag groeide met nog meer familie-leden en met hun vrienden en vriendinnen. Iedereen die mee ging vond het prachtig . Prachtig vond jij dat ook. We hebben van je genoten Raf, met je uitspraken en met je daden.
Dat je in je onderbroek het water in sprong om onze zeilboot van lager wal weg te duwen. En de wedstrijd wie eerst in Veere aangemeerd was. De papa's of de jongens. Raf zat graag aan het roer en het zeilen ging hem goed af . En gewoon picknicken , een ijsje eten en een frietje voor we weer naar Middelbeers gingen. Het ging gemoedelijk en gezellig. Hemelvaartsdag zal voortaan anders zijn !
Houdoe Raf
Groet Pieter

Raf,
Wat heb ik eigenlijk veel mooie herinneringen aan jou en hoe je met ons, als vriendengroep van Joep, omging. Altijd als ik bij jullie thuis kwam, voelde ik me welkom, op welk moment van de dag ik ook achterom kwam. Het gezellige huis in de bossen, je lieve vrouw en kinderen en natuurlijk jij zelf stonden altijd open voor een bezoekje. Al vond ik jouw directe persoonlijkheid tijdens mijn eerste paar bezoekjes soms wat ongemakkelijk, toch wist ik dat je altijd het beste met me voor had. Zo heb je me nog eens geholpen om aan een 'echte baan' te komen, nadat ik met mijn opleiding gestopt was. Door me grondig te vragen naar mijn toekomstplannen en me handvatten te geven om die te realiseren, heb je me enorm geholpen. Daar blijf ik je zeer dankbaar voor!

Ook heb ik bewondering voor hoe je met je ziekte om bent gegaan. Ik zal nooit meer vergeten dat we een paar jaar geleden nog een ronde gingen mountainbiken met jou, Joep en Anke. Prachtig dat je je passie voor fietsen zelfs tijdens je ziek zijn hebt kunnen delen.
Helaas heb ik je de laatste tijd niet vaak meer gezien, maar ik zal altijd met warmte en waardering aan je blijven denken.
We gaan je missen Raf, maar we vinden troost in de gedachte dat je nu je rust hebt gevonden.
Daarnaast wens ik alle familie en vrienden heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies van deze legende.
Groeten en liefs,
Bart Nijhof

Raf, dank voor het feit dat we kennis mochten maken. Je was een markante persoonlijkheid met een groot hart voor rechtvaardigheid en eerlijke samenleving waar mensen niet tussen wal en schip vallen maar gezien worden voor hun kwaliteit en merkwaardigheid. Ik denk met vreugde terug aan onze gesprekken en je soms wrange gevoel voor humor. Moge je rusten in vrede. Veel sterkte gewenst aan je familie en vrienden!

Annette en ik hebben Raf en Rieneke begin jaren tachtig leren kennen vanuit het werk in Eindhoven: Raf als actief strijdbaar afdelingshoofd, die het regelmatig durfde opnemen tegen de zittende macht van psychiaters en psychologen, Rieneke als betrokken, maar rustiger maatschappelijk werkster.
Een grote wens ging in vervulling toen ze verhuisden van hun flatje in Eindhoven naar de droomlocatie in de bossen van Westelbeers.
Daar begon Raf naast zijn werk te boeren; samen met Rieneke begon hij huis en omgeving naar eigen stijl in te richten en te gebruiken.
Ik herinner me dat een geitje gedekt moest worden, dat we achter in een oude Renault bestelauto naar het dorp brachten waar de dekking moest gebeuren. Raf in zijn element.
Er kon veel: wekenlang hebben we samen met vrienden op hun erf een kampeerbusje opgeknapt voor een lange reis naar Noord-Afrika. Altijd koffie, gesprekken, gastvrijheid.
Raf kon je overtuigend overhalen activiteiten samen te doen. Hij was op een gegeven moment gegrepen door hardlopen en haalde me over mee te gaan rennen. Toen we een uurtje door Groningse parken hadden gehold, kwam ik gebroken en hij fris als een hoentje terug.

Het overlijden van Raf roept mooie herinneringen op en stemt ons verdrietig.
We wensen Rieneke, kinderen en andere naasten sterkte met het verlies.

Rein Leyenhorst, Annette van den Bosch
Assen