In 2014 zagen we elkaar pardoes weer in Nederland en dat was mooi. De foto van Rob bij het raam is van die tijd. Dit jaar, januari 2018, had ik een performance-art concert in Amsterdam en hij is gekomen. Hij heeft het nog kunnen zien wat ik doe. Hij wilde gelijk afspreken en dat werd 30 januari. Hij was heel bleek. Hij zei dat hij veranderd was. Ik zei dat ik ongerust was over zijn gezondheid. Dat toen ik hem zag bij het concert, het door me heengegaan was dat dit misschien wel tot de laatste keren hoorde dat ik hem zou zien. Het was een kort bezoek, tussen twee andere afspraken door. Het was wat verwarrend. Daarna belde hij weleens op mijn mobiele telefoon, die ik meestal niet aan had, en liet dan een bericht achter. 21 februari was er een lezing in Utrecht waar ik heen zou en vroeg per email aan Rob of hij mee wilde gaan. Ik kreeg een heel rare email terug waar ik van schrok en me wat gekwetst door voelde. Een paar uur later had hij spijt en vroeg of we zouden bellen. Een week later hebben we gesproken en hij vertelde dat er iets was met zijn communicatie, dat hij soms dingen zei die hij niet bedoelde of die een heel andere emotionele lading hadden. Hij vertelde dat hij anti-depressiva van de huisarts had omdat hij niet kon slapen. Ik had het idee dat zijn over-vermoeidheid ook door een burn-out was. Medicijnen hebben vaak een wijd spectrum die bepaalde symptomen wel dekken, maar ook invloed hebben op je geest, die misschien niet goed is. In maart heb ik nog een paar keer Rob gebeld en een bericht ingesproken omdat hij niet aannam. Toen heb ik een kaartje gestuurd om hem te laten weten dat ik aan hem dacht, maar dat als hij liever geen contact wou dat ik daar begrip voor had. Ik weet niet of hij dat nog las, maar omdat mijn adres op de envelop stond en Rob’s schoonzus, Lidwien, het kaartje vond, heeft de familie me de rouwkaart kunnen sturen, waardoor ik bij het afscheid van Rob op maandag 23 april kon zijn.
De ontvangst thuis was aangrijpend en mooi. Ik dank alle lieve mensen met wie ik dit droevige afscheid heb mogen delen. Ik heb het gevoel dat mijn liefde voor Rob nu door gegaan is in een nieuwe band met de familie en enkele naaste vrienden. Dat we er voor elkaar geweest zijn voor Rob op deze dag. Het pad aangaan dat nu voor ons ligt; de onherroepelijkheid, het gevoel van ‘had ik maar …’ of ‘had ik misschien toch .. ?'. De zwarte golf die hem verteerde en die de mogelijkheid van een volgende dag ontnomen heeft … Heeft hij kunnen weten hoezeer hij door zovelen gemist wordt? In onze herinneringen blijft Rob er zijn, en de vragen zullen ons leven een verdiepte kleur en klank geven, waar troost vanuit zal gaan.
