Soms gebeurt er iets waardoor het ineens duidelijk wordt hoe klein het verschil is tussen geluk en ongeluk. Één ongeconcentreerd moment en patsboem, alles is anders. Ik zag een  auto,  de chauffeur keek een kort moment naar iets anders en daar was uit het niets die fietser. Gelukkig met goede afloop. Mensen maken –tig besluiten per dag die verkeerd kunnen aflopen. Dieren ook. Ik zit achter mijn laptop en hoor een klap tegen de ruit, een vogel.  De pimpelmees keek beduusd en weet nu wat een raam is. Een mooi leermoment voor de rest van zijn vogelvrije bestaan.  Als deze pimpel harder had gevlogen was het voorbij geweest. Zo dicht liggen leven en dood dus bij elkaar.  Als ik daarover nadenk maak ik mezelf gek. Ik word geconfronteerd met deze angst als mijn hond door een kort moment van onoplettendheid haar oog zo zwaar beschadigt dat een operatie nodig is. Wat een pech, het oog moest toch verwijderd worden.  Nu  hebben we een één-oog in huis.  Ik hoor mezelf piekeren: wat nu als straks haar andere (ook niet al te beste) oog het niet meer doet? Ik denk na over wat de zin van het hondenleven dan is.  Ik hoor mezelf marchanderen over de situatie als ik vertel over dit ongelukje. Moeilijke besluiten over een hondenleven zouden makkelijker zijn als ze heel erg ziek was., toch?  Maar een gezonde  hond die niet goed kan zien en doof is, dat is toch pas zonde? Ik… die altijd beweert dat het niet uitmaakt wat erg, erger, allerergst is. Erg is simpelweg datgene wat je overkomt en wat jou verdriet doet. Erg is als je iets kwijtraakt waar je niet vanaf wilt.  En zie nu hier…. De hond doet het goed, ze is niet eens boos over mijn tocht met haar naar de dierenarts. Ik denk dat ik wat van haar kan leren als het gaat om rust en acceptatie.  Ze is verstandig, ze leert mij vast wel om controle en angst los te laten en gewoon te leven met het moment. In het land der blinden is hier thuis onze één-oog koning.

Loes Rooijakkers-Jeuken