Hij was al een lange tijd ziek. Het ging jaren beter dan verwacht. Toch kwam het moment dat het ziekenhuis hem naar huis stuurde om te sterven. Thuis was voor hem een betere plek om te overlijden dan in een ziekenhuis middenin een Corona-crisis.

De uitvaartbegeleider werd gebeld. Gelukkig was hij nog bereid om aan een lange tafel thuis op ruime afstand de uitvaart te bespreken. Moeder en dochters probeerden er binnen alle regels het beste van te maken.  Dat was geen makkelijke opgaaf. Er kan meer niet dan wel. Halverwege het gesprek besloot de echtgenote het helemaal anders te doen. Haar ogen begonnen te fonkelen. Vastbesloten zei ze ineens: ‘we doen het anders. We nemen alleen afscheid met ons eigen gezin. We nemen zelf de verantwoordelijkheid om anderen niet in een moeilijke positie te brengen. Als we anderen vragen zijn ze tegelijkertijd ook bang om te komen. Het gevoel dat je niet kan weigeren is te groot. Je hoort immers bij de selecte groep die wel mag komen.’  

Het is fijn als je bij de enkele genodigden hoort. Dat geeft erkenning, ‘ik hoor erbij’. Dat het vervolgens ook moeilijk is om te weigeren, is een nieuw inzicht. De vrouw keek opgelucht rond: ‘wat vinden jullie ervan?, vroeg ze aan haar volwassen dochters. Die moesten even bijkomen. Hun moeder die altijd met clubjes, vrienden en de buurt bezig was en andere mensen zo nodig had,  maakte juist nu op dit moeilijke moment een keuze voor haarzelf. Na een moment van stilte, stemden ze in. Ze vonden het een fantastisch idee. Gewoon samen, net als vroeger.  Kinderen en partners woonden best ver weg en hadden ook ouders om voor te zorgen. ‘Zullen we het dan echt alleen met ons drieën doen?’, vroeg een van de dochters . Ze hebben de hele week samen stap voor stap afscheid genomen en er was geen afleiding. Er hoefde even helemaal niets, alleen maar voelen wat het verlies voor ieder van hen betekende. Binnen het gezin herinneringen delen. Elkaar beter leren kennen in het leven dat een ieder nu leefde nadat de dochters uit huis waren gegaan. De volgende dag kwam de uitvaartbegeleider even langs om te kijken hoe het ging. Hij was overbodig. Dit gezin redde het wel zonder hem. Beter afscheid konden zij niet nemen. 

Loes Rooijakkers-Jeuken