Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Dag meiske,
Hier weer even een krabbel van mij om je te laten weten dat er geen dag voorbij gaat dat ik niet aan je denk.
Ik wilde.....ja wat wilde ik..
Ik wil zoveel maar kan zo weinig, alleen een krabbel neerzetten is het enige wat me nog rest.
Ik wordt zo boos af en toe dat is niet te bevatten want ik ken je niet maar je ouders, zus en broer wel.
Boos op de wereld, boos op het rechtsysteem....boos boos boos.
De zon schijnt nu maar wat heb jij daaraan want jij bent toch het zonnestraaltje dat hier hoort te zijn en niet aan de andere kant.
Soms kan ik geen kant op want eke keer vlieg je door mijn hoofd heen.
Toch wil ik je laten weten dat ik je een kanjer van een meid vindt, schrijf het in tegenwoordige tijd hoor wat je blijft voortleven in mijn hart en in mijn dromen......
Wat had ik je graag gekend lieverd..........
Dikke kus van mij.
Froukje

Hai Lieverd,

Daar zat ik dan vanmiddag, met de laptop op bed. Ik zou in bad gaan maar ik dacht eerst naar Afira haar site om kaarsjes aan te zetten. En dan lees je berichtjes van mensen die ik niet kende, maar via deze site heb leren kennen. Het is zo fantastisch om dan deze berichten te lezen. Het besef komt dan eventjes dat het werkelijk waar is dat jij nooit meer thuis zal komen. En dan kijk ik naar je foto die bij mijn bed hangt en dan stromen de tranen over mijn wangen. Dan kan ik me niet meer goed houden. Eventjes alleen uithuilen, want dat doe ik niet als er anderen bij zijn. Soms zijn de tranen niet te houden en laat ik me gaan, maar meestal probeer ik me goed te houden. Vanmiddag deed het toch zo zeer, zo zeer dat ik er bang van werd. Heb me toen vermaand om rustig te blijven en dan na een poosje gaat het wel weer. Het zal wel stress heten. Ben later lekker in bad gegaan en toen ik daar zo lag moest ik alleen maar aan jou denken, hoe jij ook kon genieten van het warme water van het bad.
Vanavond met Joran en Ariëlle naar Oktafria geweest. Joran moest meespelen en wij hebben geluisterd. Zaterdagavond heeft Joran sinds lange tijd weer een concert, vind het echt leuk voor hem. Verder heb ik de hele avond gerommel in mijn buik, ben ietwat misselijk en dat is geen fijn gevoel. Waar dat nu van komt weet ik niet. Misschien van de hypo die ik lichtelijk had toen we thuiskwamen van het toeteren. Ga maar eens naar bed want iederéén ligt er al in. Morgen weer vroeg dag, half 7 gaat de wekker weer voor Joran. Dezelfde tijd dat jij er ook altijd uitmoest om dan om 7.10 uur de deur uit te gaan naar de bus toe en dan naar Hoorn naar school. Vaak zie ik je nog weggaan. Vaak nog achterom kijkend en zwaaiend naar mij, soms vergat je het en dan had ik even een rot gevoel. Dan dacht ik, als er wat gebeurt heb je niet eens even gezwaaid. Op de laatste dag dat je van huis ging om terug te gaan naar Texel hebben we alleen naar elkaar geroepen van Doeg lieverd en jij riep Doeg mama en je stapte bij papa in de auto. Ik lag nog in bed omdat jullie het onzin vonden dat ik zo vroeg meeging naar Den Helder. Ik weet dat je de trap nog een keer bent opgekomen om op je kamer nog iets te halen en dat is het laatste van jou hier thuis. Een week later waren we bij jou op Texel, niet om jou op te zoeken maar om je voor de laatste keer mee te nemen naar huis. Je te begeleiden op je laatste rit naar huis. Waar we je nog 4 dagen thuis hebben gehad om dan voorgoed afscheid van je te nemen. Wat een impact heeft jouw afscheid gehad op heel veel mensen. Overal vandaan kregen we kaarten, telefoontjes, berichtjes via hyves en mail. En bloemen, heel veel bloemen, en hoeveel mensen hier wel niet thuis zijn geweest om nog één keer bij jou te kijken en afscheid te nemen. Zoveel zijn er geweest dat ik soms niet eens meer weet wie er allemaal geweest zijn. Maar had veel liever gehad dat ze gekomen waren toen je nog leefde. Wat heeft die lamzak wat teweeg gebracht hier. Een heel gezin verwoest. En wij leven door op de puinhopen van deze verwoesting. Op zoek naar de handleiding van hoe we steeds weer verder moeten. Soms weet ik het niet meer en doen we maar wat. Ik dacht dat we het leven weer een beetje op de rails hadden maar niets is minder waar. Het is en blijft zo moeilijk, voor iederéén in ons gezin. En dit komt omdat we allemaal jou zo verschrikkelijk missen. En niet alleen jou, maar ook oma en beppe die na jou gestorven zijn. Eén troost voor ons, jullie zijn nu met z'n drieën of vieren als pake zich ook bij jullie gevoegd heeft. We willen jullie alle goeds toewensen en geeft ze allemaal maar een dikke kus, knuffel en smakkerd.

Doeg lieve Fietepiet, doeg lieve lieve Fiet, doeg lieve lieve Afira. LOVE.

heej lieve Afira,

Ben je niet vergeten hoor, maar had even geen tijd. Ja stom, eigenlijk hoor ik alle tijd voor je te hebben. Vind het daarom ook vervelend dat ik het zondag niet gedaan heb, nu lijkt het echt of ik je vergeten ben en dat ben ik helemaal niet. Ik denk nog zoveel aan jou. 's Avonds als ik in mijn bed lig komen alle beelden terug van jou. Vaak loopt er dan een traan langs mijn gezicht. Wat zou ik je graag weer eens willen zien. Gewoon kijken hoe je er nu uit gezien zou hebben. Je was al zo'n knappe meid, je was vast nog mooier geworden. En niet alleen ik zag dat maar er waren er genoeg die zagen dat jij toch een heel bijzonder meisje was met een ontwapende glimlach en lach. Wat kon jij toch schateren van het lachen en dan lag ik weer krom om jou. Heerlijk om zo over je te mijmeren maar had liever gehad dat je hier was.
Meisje ik mis je en ik zal altijd van je blijven houden. Je bent altijd bij me waar ik ook ga of sta. Kijk vaak naar je foto en dan schieten de tranen me in de ogen.
Rust zacht lieve Afira.

Lieve Geeske.
Dank je wel voor het aansteken van de kaarsjes bij mijn paps. Heel erg lief.
Ik heb net weer je lieve brieven gelezen van de afgelopen dagen aan je meiske. Raar hoor. Ik heb jullie nog nooit gezien en toch heb ik in mijn hoofd iedereen eigenlijk opgeslagen. Net als met het lezen van een boek. Ik leef altijd zo met jullie mee! Ik ben vandaag bij het graf van mijn ouders geweest om bloemen neer te zetten en rozen te planten. Mijn moeder is in november 1996 overleden. 10 dagen nadat mijn schoonmoeder overleed. Was voor ons, maar zeker voor de kinderen die toen nog een stuk jonger waren (nu is de oudste bijna 26 en een drieling van 23) best wel heftig. Het overlijden van nijn moeder heeft veel verdriet gebracht, maar daar waren, toen mijn vader 12 jaar na mijn moeder overleed, de hele scherpe kantjes af. Het klinkt gek, maar toen mijn vader overleed, was het net alsof ik het rouwen over mijn moeder iets af mocht sluiten om plaats te kunnen maken voor het rouwen om het verlies van mijn vader. Klink belachelijk hé? Maar ja. Ouders horen eerder dood te gaan als hun kinderen. Wat er bij jullie gebeurd is door die klojo, is niet te begrijpen en ook niet te accepteren. Ik voel zo met jullie mee. Lieve Geeske. Je bent een ontzettend lief en goed mens. Ik bewonder je strijd om toch voor je gezin door te gaan. Ik weet zeker dat er iets is daar boven en dat jullie allemaal ooit weer samen zijn.
Heel veel liefs en dikke knuffel,
Wilma. xxx

Hey schattebout

Zit nu bij KNA te luisteren en we hebben de laptop mee. Ze spelen Windows of the World nu. Het beruchte stuk waarin Ariëlle niet de solo in mag spelen. Ze heeft het geaccepteerd. Zondag waren we erg laat uit bed. 's Middags eigenlijk weinig gedaan. Ariëlle kwam weer thuis. We hebben nu ook een nieuwe hobby, we spelen op facebook het spel Farmville. Dit was net wat voor jou geweest. Je moet een boerderij bijhouden. Dus om de haverklap kijken of er wat gedaan moet worden. Je moet planten, ploegen en oogsten, en je beesten bij houden. Dus druk, druk. En ja we moeten om de beurt op de computer. Dus soms is het vechten. Ach valt ook wel weer mee.
Vannacht hadden we ook weer een stunt. Had de laptop mee naar bed en zou de draad van beneden halen. Doe het licht op de overloop aan en een grote knal volgde. Schrok eigenlijk niet eens maar Joran zat rechtop in bed en Ariëlle schrok zich te pletter. De gloeilamp in de lamp was helemaal in diggels en ja toen brandde er boven geen licht meer. Alleen op Joran zijn kamer. En beneden was ook niets loos. Dus papa zoeken in de meterkast maar alles scheen in orde te zijn. Nieuwe stoppen erin maar er gebeurde niets. Papa wilde beslist vinden waar het hem in zat. Dus wij allemaal naar beneden en hebben maar thee gedronken om een uur of 2.00 uur. Na die tijd ging papa nog een keer in de meterkast kijken en zag dat er een stop naar voren was gekomen. Het euvel was ontdekt. We gingen om half 3 naar bed. Dus weer een latertje.
Vandaag hebben we weer bloemen op je graf gebracht, narcissen, hyacinthen en blauwe druifjes. Ook hebben we er een grote vlinder neergezet die met de wind beweegt d.m.v. veertjes. Samen met twee prachtige vliegen in jouw kleuren. Ariëlle wilde graag 2 vliegertjes bij je zetten. En een vuurtoren omdat je zo gek van de vuurtoren van Texel was. We hebben wat kikkers weggedaan omdat ze door het weer kapot waren gegaan. Ook hebben we een lamp mee naar huis genomen, die gaan we eerst schoonmaken. We zagen dat de bollen van Robert weer omhoog komen. Maar eens kijken wat eruit komt. Nu staan Mark en Martijn voor me te ouwehoeren. Ben bijna doof van het slagwerk. Het zal wel bijna af zijn. Zondagmiddag hebben ze van KNA een concert. Zaterdag heeft Ariëlle twee concerten. 's Middags met het NHJFO in de Oosterkerk van Hoorn en 's avonds met het KLM orkest in Oostzaan. Joran heeft dan een concert in Twisk met het opleidingsorkest Oktavria. Je ziet dat het weer druk wordt. En in al deze muziekdrukte mis ik jou. Ook jij had nog moeten spelen op je trompet, maar dit werd je niet gegund. En daar ben ik nog steeds erg boos over. Al onze toekomstdromen zijn in het water gevallen door die ene zatlap. Elke minuut, elke uur, elke dag weer ben je in mijn gedachten. En de pijn die blijft. De ene dag is de andere niet. Soms durf ik weer een heel klein beetje te genieten, maar als ik dan weer aan jou denk is het weer over. Jij die zo genoot van het leven mag niet meer genieten. Lieverd geniet jij daar in jouw wereld maar met volle teugen, samen met beppe en oma en misschien pake. Misschien ben je de kleine Pascal van je neef Feike ook al tegengekomen. Want het was toch een achterkleinkind van beppe. Hier komen mijn kussen, knuffels en smakkerds weer aan. Jij verdient ze.

Doei meisje, doei schat, doei lieverd, doei sprankelende trompettiste. DOEI.

Hello lieverd,

Heb je het weekend niet eens geschreven, maar wel veel aan je gedacht. Zaterdag was een drukke dag. 's Morgens moest Joran fluiten bij de f-jes in Opperdoes, ben toen niet meegeweest hoor. 's Middags moest hij zelf voetballen bij Always Forward in Hoorn. Eerst zijn we naar Overvecht gegaan om een cadeaubon te halen voor Lieuwe en Miranda. Toen op naar het voetbalveld. We waren weer met het oude clubje. Jammergenoeg verloren ze met 2-1. Had eigenlijk niet gehoeven, maar ja. Na het voetballen zijn we naar de verjaardag van Lucas gegaan. Lucas die alweer 9 jaar is geworden. Dat betekent dat ik alweer 9 jaar in Opperdoes werk. Was gezellig en hebben daar gegeten. Daarna zijn we naar huis gegaan en om een uur of negen zijn we richting Twisk gereden waar Lieuwe en Miranda een feestje gaven ter ere van Miranda haar verjaardag en het nieuwe huis. Hier werd het een beetje laat maar. Kwamen iets van 2.00 uur thuis en toen jou niet meer geschreven. Nog even tv gekeken en naar bed gegaan. Dit was zo'n beetje het verhaal van zaterdag. In een ander bericht schrijf ik over zondag, anders wordt dit zo'n lang bericht. Straks ga ik weer verder.

Doeg schat, doeg lieverd, doei onvergetelijke mooie meid, I LOVE YOU. XXXXX

Lieve Afira,
Hier ben ik weer even want ik zit nu op dit moment te werken aan het boek over je en ja, mijn gedachten dwalen weer af en ik zit nu weer al die verhalen te lezen over je.
Het is al een heel boekwerk hier en meid wat heb ik nog veel te lezen, ik ben nu vooraan begonnen en dat brengt me terug naar vlak na je ongeluk.
Het wordt voor mij even wat heftiger nu want ik heb dit eerder nog niet gedaan.
Ik ben ontroerd door de 1e berichtjes hier van je ma, pa, zus en broer en besef dat het echt werkelijkheid is.
Natuurlijk wist ik dat al, maar het brengt me weer stukken dichter bij je.
Ik kende je niet maar heb nu het gevoel dat ik je wel kende maar dan anders....ofdat je nu op mijn schouder zit en meekijkt hoe ik dit typ aan je.
Ik wilde verder schrijven aan het boek maar iets vertelde me dat dát nu niet kon omdat ik hier moest lezen en terug moest naar het begin van het verhaal.
Zo gek...maar het voelt wel aan ofdat jij hier achter zit.
Je neemt het roer even van me over om met duidelijk iets te laten weten waar ik moet zoeken, hier dus.
Zoals je al weet heb ik al enkele herinneringen aan je binnen van je vriendinnen en is me al veel verteld.
Toch ontbreekt er iets wat me niet verder brengt tot schrijven.
Mijn pen ligt naast mijn aantekenboek, tesamen met de rouwtekst uit de krant die je ma heeft meegenomen, je foto kijkt me aan ofdat je me iets duidelijk wil maken.
Daarom ben ik weer hier nu en schrijf je omdat het zo moet denk ik...
Iets zegt me dat je me wat te melden hebt maar ik weet niet wat...
Afira!!!!!!!!!!!!!!!!!
Je zit veel te diep in mijn hart al zodat ik wel naar je moet luisteren.
Dat gevoel zal er altijd blijven en ik beloof je hierbij dat ik het boek dat ik wil opdragen aan je met heel veel respect aan je zal schrijven. niks geen gehaast, maar een liefdevolle herinnering aan je.
Jij weet als geen ander hoe het boek over jou gaat en je remt me af.
Dat is goed meis....het gaat tenslotte ook over jou.
Voor nu dan ook even bij je gekomen om te weten dat ik luister naar je roep....
Een dikke kus en warme knuffel krijg je van mij meis....
Froukje

Heej skatje,

Ben ik weer. Zit nu voor de tv. schaatsen kijken. De achtervolging van de heren. Net gekeken hoe een Nicolien Sauerbreij goud heeft gewonnen bij het snowboarden. Geweldig goed hoor. At bijna mijn vingers af. Was best wel spannend terwijl ik niets met dat snowboarden heb. Maar vind het natuurlijk wel goed van haar. Nu moeten de heren achtervolging. Typ maar gewoon door en kijk zo nu en dan. Ze moeten tegen de Amerikanen. Geef wel even verslag. Nederland ligt een klein beetje voor, maar de Amerikanen komen terug. O jeetje ze liggen nu achter, ze liggen nu een seconde achter, ze komen steeds meer achter, ze hebben verloren dus weer niet een gouden medaille voor de heren achtervolging. Sven Kramer is erg teleurgesteld. Heb hier al vaker geschreven dat er veel ergere dingen kunnen gebeuren. Dit verlies van een medaille is natuurlijk niet leuk maar jouw verlies bij ons is vele malen groter. En dat niet alleen bij ons, maar er zijn zoveel gezinnen waar een kind ontbreekt door een ongeluk of ziekte of door zinloos geweld. Al deze gezinnen kennen het echte verdriet en die voelen de echte pijn van iets verliezen.
Vanavond hadden we het over jou in de auto. Een herinnering waar we nog steeds erg om moeten lachen. Die keer dat Ariëlle in de badkamer kwam en ontzettend begon te gillen, ik uit bed en schrok me te pletter daar bij het bad. Wat was nu het geval, jij was in bad gaan liggen met je dekbed en kussen en nog een dekbed. Je ging slapen in bad omdat papa zo snurkte. Die lag in Ariëlle haar bed omdat zij bij mij lag omdat ze ziek was. Ook papa vloog uit bed want die dacht dat er een inbreker was. En jij zo droog zeggen dat we niet zo moesten gillen. Jeetje wat een consternatie. We hebben wel erg gelachen na die tijd. In de auto moesten we er nog om lachen, dit zijn de prachtige herinneringen die we aan jou hebben. Deze zullen we nooit vergeten. Dit blijft je bij en we zullen over jou blijven praten. Je zult er altijd bij horen en iederéén krijgt dat te horen. Vanavond zijn we weer naar het NHJFO geweest. De laatste repetitie voor het concert van oude muziek. Het klonk erg goed, wat zou je genoten hebben om deze muziek te spelen. Nog altijd vind ik het moeilijk om jou daar niet meer te zien zitten. Ik had er alles voor over om jou daar weer te zien zitten want dat zou dan betekenen dat je hier ook weer gewoon bij ons was. Maar helaas de realiteit is heel anders. We zien je niet meer, we voelen je niet meer, we horen je niet meer, we kunnen alleen nog maar meer van je houden en nog maar meer aan je denken en we missen je steeds meer en meer. En wat we alleen nog maar kunnen jou eren en bloemen brengen op je graf en bij de meerpaal op Texel en zorgen dat de kaarsen op je graf blijven branden, dit zullen we volhouden tot we niet meer kunnen maar dan zijn er nog altijd Ariëlle en Joran die dit dan gaan doen. En wat ik nog kan doen doe ik dus stuur ik jou op deze manier de kussen, knuffels en smakkerds weer. En geef jij ze dan maar door aan pake, beppe en oma. Lieve schat ik houd van je.

Doeg lieverd, doeg troelewoeltje van me, doeg kleine soliste, hou van je.

Heej gouden medaille van me,

Wat denk je nu, mijn moeder is gek geworden. Nee hoor, ik had 3 gouden medailles en daarvan ben ik ééntje kwijtgeraakt door iemand die met grote snelheid door de bocht wilde en dit niet kon. Het klinkt misschien vreemd maar het slaat op Sven Kramer, die op de 10 km 4 binnenbochten nam en daarmee een gouden medaille misliep. Ja dat was wel heel jammer voor hem, vooral omdat iederéén erop rekende. Het is natuurlijk heel vervelend voor hem, maar ik denk dat hij maar moet denken dat er veel ergere dingen kunnen gebeuren. B.v een kind verliezen, dat is bijna het ergste wat je kan overkomen. Een kind wat uit liefde is geboren, een kind wat met liefde 9 maanden gedragen is, en wat is er dan niet mooier om dat kindje in je armen te krijgen als het geboren is. Dat kindje wat een prachtig meisje is. Onze tweede. Ja dat meisje was jij. Zo mooi en zo fijn en zo gewenst. Met liefde hebben we je grootgebracht en toen Joran er nog bijkwam was ons gezinnetje compleet. Wat waren we blij met jullie drieën. Dit sprookje duurde 17 jaar, 2 maanden en 13 dagen en toen was er iemand die ons het geluk niet gunde en die blies het sprookje uit. Jij werd van ons afgenomen en wij moeten door met ons leven wat niet meer de waarde heeft van weleer. Mijn liefde voor jou, Ariëlle en Joran zit diep in mijn hart en zal daar altijd blijven zitten. Bij sprookjes loopt het altijd goed af, want de eindzin is meestal: ze leefden nog lang en gelukkig. Maar deze zin past niet zo goed bij ons sprookje. Ik zal daar nog een andere zin voor moeten bedenken, maar er schiet me op het ogenblik eigenlijk niets te binnen. Of zoiets van: Ze leefden met een groot verdriet en pijn in hun hart hun leven verder. Maar zo is het wel. En een ieder die zoiets meegemaakt heeft zal dat vast en zeker beamen.
Vandaag was mijn eerste gouden medaille een beetje verdrietig. Ze snapte niets meer van sommige zinspelingen, dus hebben we daar eerst maar eens over gepraat. Daarna voelde ze zich een stuk lichter. En met mijn derde medaille gaat het zoals het met een 15 jarige gaat, een echte puber die aan het ontdekken is dat hij een eigen persoonlijkheid is en die zijn mondje nu ook aardig gaat roeren. En ja dan is er nog een medaille maar die is nooit uitgereikt, omdat de finish niet gehaald is. Lieverd, vandaag houd ik het hierbij. Ik stuur mijn kussen, knuffels en smakkerds weer richting jullie sprookjeswereld. Daar waar geen verdriet, pijn, ruzie, oorlog enz is maar waar jullie leven in harmonie en vrede. Ik houd van je en mis je en dat kan niemand van me afnemen.

LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE-LOVE

Lieve Afira,
Wat een verdriet krijgen wij toch te verwerken. Een dochter, een kleinkind te moeten missen. Soms is het niet te bevatten. Dan moet ik mezelf tot orde roepen. Dan krijg ik een berichtje van jouw moeder en dan weet ik dat ik niet alleen sta met mijn verdriet en gemis. Het slijt ook niet, er zijn geen uren dat er niet aan gedacht wordt. Het verdriet is altijd op de achtergrond aanwezig.
Voor jou weer de kaarsjes, voor je moeder vraag ik aan jou: “Blijf haar beschermen”.
Ook ik heb het gevoel dat ik heel dicht bij Suus ben als ik naar haar schrijf.
Lieve Geeske,
Ik denk veel aan jou en jouw gezin. Als ik zie, hoe Amy (jongere zusje van Suus) een stuk jeugd heeft overgeslagen door het overlijden van haar grote zus. Dat zullen jouw andere kinderen dit ook op een of andere manier voelen.
Dit had niet mogen gebeuren maar woede helpt niet. Berusten kan niet. Hoe het dan moet??????????
Lieve groet,
Oma Suus