Lieve Fiet,
We zijn net terug van de crematie van Hans. We hebben eerst Ariëlle opgehaald en zijn toen naar Schagen gereden. Toen we daar bijna waren zaten we achter de begrafenisauto's met voorop de prachtige witte rouwauto waar jij ook in lag. Nu lag Hans erin. Ariëlle had het hier erg moeilijk mee, niet dat Hans er nu in lag, maar met de herinnering. De auto en de familie gingen door een erehaag van agenten, echt heel mooi. Toen we allemaal binnen waren werd Hans binnengedragen door zijn collega's. Het afscheid was mooi. Nadat we bij de kist langs gelopen waren kreeg Ariëlle het te kwaad, en moest erg huilen. Het werd haar even allemaal teveel. Er zijn het laatste jaar teveel bekenden overleden. Het allerergste is toch dat we jou moeten missen, toen oma, Rolf, Saskia en nu Hans. Twee van hen zagen het niet meer zitten en namen het besluit om uit het leven te stappen. Het is ook erg moeilijk. Jij die ontzettend van het leven hield mocht niet verder, en twee die het leven niet meer zagen zitten maken er zelf een einde aan. En voor oma moest voor het leven beslist worden. Het is soms niet meer te rijmen. Adriaan van de politie, hij was de terriër, kwam onmiddelijk naar Ariëlle toe om haar te troosten. Zo lief. Heeft nog een hele tijd bij ons gezeten. Nog meer politie van Texel waar we even mee gesproken hebben, ze vonden het fantastisch dat we er waren. Johannes kwam ook bij ons zitten. Het is toch gek, een jaar geleden kenden we bijna niet van Texel en zeker niet van de politie en binnen een jaar zit je twee keer samen bij een begrafenis. Bij jou en Hans. We zijn blij dat we geweest zijn, het geeft ons een goed gevoel.
Lieverd hier komen ze weer, de kussen, smakkerds en knuffels. Met liefde worden ze aan jou gegeven. Denk je ook aan oma?
Doeg schat. Doeg Afira, we missen je zo erg. Doei doei doei. XXXXXXXXXXXXX