Toen ik vier jaar geleden eindelijk lid werd van de PvdA en aangaf meer voor partij te willen betekenen was Raf degene die mij namens de partij belde. Ik was meteen om. Raf wist mij te raken met de juiste woorden. Binnen de kortste keren trad ik toe tot het gewestbestuur en werd Raf mijn mentor. Dankzij hem kreeg mijn rol binnen partij en bestuur vorm. Ik ben Raf ontzettend dankbaar voor zijn aanmoedigingen en steun. En voor zijn onvermoeibare strijd voor de sociaal-democratische idealen. Ik zal hem missen. Heel veel sterkte aan familie, vrienden en allen voor wie hij zoveel betekende.

Inmiddels 3 jaar geleden waren ons Lieske en ik een paar dagen naar de Mont Ventoux. Stomverbaasd zagen we Raf met 2 vrienden op een terras zitten in een dorpje aan de voet van de berg. Samen een pilsje gedronken terwijl Raf vertelde dat hij de volgende dag de berg nog een keer op wilde fietsen en bedwingen. Hij vroeg aan Lieske of ze mee wilde gaan. Dat deed ze.
Ze vertrokken met zijn vieren vanuit Bedoin; Lieske bleef bij Raf terwijl de 2 mannen op eigen tempo omhoog gingen en ik reed met mijn autootje de berg op, af en toe stoppend om Raf en Lieske te kunnen volgen.
Vanaf Bedoin is het 21 km naar de top, alleen maar klimmen, soms wel 14%.
Raf had het zwaar, zijn afgezwakte lichaam maakte het heel zwaar en Raf begon zijn doel bij te stellen: niet de top maar chateau Reynard halen. Een plateau 6 km onder de top. Lieske bleef bij hem, iedere zware meter. Zijn vrienden waren al op chalet Reynard. Een van hen is terug gefietst naar Raf en Lieske en ze kwamen samen op Reynard aan. Raf mede ondersteund door zijn vriend. Aangekomen wilde Raf afstappen en stoppen maar werd overgehaald om samen de top te halen met ondersteuning. Dat deden ze en na nog 6 zware kilometers klimmen kwamen ze samen aan op de top (1912 m hoog).
Zo'n onvergetelijk mooi moment voor Raf en ons allemaal; hij had het gedaan met als belangrijkste motor zijn inzet, doorzettingsvermogen en positiviteit. Na de euforie pakte hij zijn telefoon en ging zijn Rieneke bellen om het geweldige nieuws te delen.
Annemie

Raf was wethouder in aoirschot werkzaam toen ik als coördinator een pittige klus te doen had. Raf was als mens en als.wethouder een fijn, warm, open en mooi mens met veel kennis en kunde om juist het ingewikkelde t3 ontvellen tot hele simpele waarheden.. Zijn warme menselijke zijn heb ik altijd enorm bewonderd..Raf kreeg het soms ook zwaar te verduren en zijn passie voor het sociale werd soms flink bekritiseerd..hij hield altijd koers en was zacht in zijn oordeel. Hij heeft menigmaal met een kletspraatje en ons gedeelde mensbeeld een bestuurlijke vergadering minder stressvol gemaakt voor mij..ik zal hem nooit vergeten.. sterkte met het verdriet.
Sylvia van Eijnatten

In 1977 ging ik als B-leerling-verpleegkundige stage lopen bij Raf op de forensische psychiatrische afdeling waar hij als pas gediplomeerde B-verpleegkundige werkte. Er was meteen een “klik” en hij vertelde dat hij over 2 jaar mij zou aannemen als hij afdelingshoofd was. Iets waar ik op dat moment hard om moest lachen maar het kwam wel uit.

Deze “gekke” Belg met zijn Vlaamse tongval en moeilijk leesbaar hanenpoten handschrift was bepaald niet de “bescheiden” doorsnee Belg. Hij runde een team van 18 personeelsleden op 18 cliënten op een van de zwaarste afdelingen van de toenmalige RPI. Hij was een meester in het construeren van een team, kon meer dan normaal hoofd- en bijzaken onderscheiden en een teamgeest kweken.
Met een directieve en meelevende houding kon hij het beste bij zijn collega’s naar boven halen. Hij ging conflicten en de confrontatie niet uit de weg. Iedereen die met hem gewerkt heeft kan dit feilloos terughalen met een goed gevoel.
Als je het even moeilijk had of in de put zat stond hij voor je klaar en ging dit niet uit de weg, integendeel. Zijn toen al duidelijk aanwezige sociale bewogenheid werd herkend door cliënten en erg gewaardeerd.

Omdat ik een fanatieke voetballer was bij VV Mariahout en hij vaak bij ons thuis was, ging hij daar voetballen of beter gezegd keepen. Als doelman hoorde hij een aantal jaren bij de selectie en keepte voornamelijk in het 2e elftal. Hij kon zijn energie als doelman toch voldoende kwijt en bleef altijd gedreven.
Hij had een goede kijk op het spelletje en in de rust zette hij het elftal op scherp. Niet alleen door te benoemen wat er niet goed ging maar vooral door een positieve boost aan het elftal te geven. Het fanatisme spatte er soms vanaf. Het elftal moest hier in het begin aan wennen. Zeker als hij na de wedstrijd zei ‘ík hou van jullie” met een knuffel erbij gaf.
Een meer dan markant lid binnen onze vereniging. Het zou Raf niet zijn om af en toe te laten horen dat hij eigenlijk in het 1ste elftal hoorde. Het bleef echter bij invalbeurten die hij koesterde.

Een eerste ontmoeting met Raf Daenen:
Iedereen die te maken heeft gehad met Raf kan zich vaak nog de eerste kennismaking met hem naar boven halen. Hij kon meteen “indringende” vragen stellen over je persoonlijkheid en het was vaak voor de ander wennen bij de eerste contacten met hem. Over koetjes en kalfjes praten was niet aan hem besteed, liever meteen to the point komen. Zijn gedrevenheid was opzienbarend.
Hij kon met name heel goed de positieve krachten van de ander inschatten en benoemen.
Was er eenmaal contact dat kwam zijn andere kant naar boven. Een liefdevolle man die door de het vuur voor je ging.
Ad Leenders

De Mont Ventoux 2021
Ruim 3 jaar geleden opperde Raf dat hij graag de Mont Ventoux wilde beklimmen en wel vanaf Bedoin. Ik twijfelde erover of hij dit zou aankunnen zeker met de chemokuren die hij had ondergaan. Mijn broer wilde graag meegaan en we maakten een planning om specifieker te gaan trainen om ons zo goed mogelijk voor te bereiden.
Ik verbaasde mij wel over zijn conditie die meer dan goed was. Mijn broer moet er nog steeds om lachen dat bij deze trainingen Raf de kop van mij over nam en een tandje harder ging fietsen .De gedrevenheid was er nog steeds.
Ik durfde de reis dus wel aan en aldaar liet hij zien dat het klimmen in de omgeving van de Mont Ventoux hem ook goed afging al had hij het duidelijk zwaarder dan wij de twee lichtgewichten.
Ik besprak met hem nog dat het beter was om de beklimming via Sault te doen die minder zwaar was. Nou dat was dus niet bespreekbaar. Daar was ie niet voor gekomen en met mij zou het zeker lukken .We hadden tenslotte voor hetere vuren gestaan.
Het werd dus de beklimming vanuit Bedoin .De kenners weten hoe zwaar deze beklimming is.
Aldus vertrokken we de volgende dag en we spraken af we de eerste 6 km bij elkaar zouden blijven en vervolgens een ieder in zijn eigen tempo naar boven zou rijden.
Deze eerste kilometers waren geen probleem voor Raf maar de zwaarste kilometers moesten nog komen.
Ik was intussen aangekomen bij het restaurant Chalet Renard en fietste toch maar weer naar beneden om te kijken hoe het met hem ging.
Drie kilometer terug was hij aan het lopen en hij had het zwaar maar met wat duwen en trekken haalden we samen uiteindelijk Chalet Renard.
Daar gaf hij na een korte pauze aan dat hij opgaf en niet verder kon maar ik wist dat de laatste 6.5 minder zwaar waren en herinnerde hem eraan dat we dit niet zo afgesproken hadden.
Met frisse tegenzin begon hij aan het laatste stuk .Ik zou hem duwen als de benen niet meer wilden. Dit was echter niet nodig en de moraal kwam terug zeker toen de toren in zicht kwam.
Vol trots passeerde hij de finish en onze missie was meer dan geslaagd.
Ad en Jan Leenders

Ik leerde Raf kennen toen hij eind 1971 als 17-jarige kwam solliciteren naar een inservice opleidingsplaats in de RPI te Eindhoven. Zijn oudere broer werkte daar ook reeds. Hij was bedroefd dat hij nog net te jong werd bevonden, maar iets later kon hij toch starten. Hij was een poosje mijn overbuurman toen ik in een van de "Sterrenflats" woonde. Ik ben nog een keer met hem op bezoek geweest bij, ik meen, zijn Moeke in Zonhoven. Wat later kwam ik hem tegen op een passerende boot op een van de Plitviçe meren in het toenmalige nog Joegoslavië. Toen ik hem vroeg wat hij daar deed antwoordde hij, ad rem zoals hij altijd was en is geweest : "Net als jij, vakantie vieren !"

Mijn eerste kennismaking met Raf is ca 36 jaar geleden toen we samen uitkwamen voor Fc Westelbeers in het zomeravondvoetbal waarvan ik de leider was.
Eén kwartier voor de wedstrijd waren we nog maar met 9 man. Toen Raf vroeg van wie komt er nog Peter. Ik zeg Cees. Cees is dat diegene die altijd hard over de Westelbeersedijk rijdt. Dat zou goed kunnen zei ik. Als die mee doet doe ik niet mee zei Raf. Dan doe jij niet mee zeg ik tegen Raf want Cees doet zeker mee. Na een goed gesprek met Cees deed Raf uiteindelijk toch mee. Om uiteindelijk goede vrienden te worden met Cees.
Dit kenmerkt Raf, recht voor zijn raap. Daarna alles toch wikken en wegen en de eerste conclusie bijstellen. Door de jaren heen kwam ik Raf regelmatig tegen. Er volgde altijd een belangstellend gesprek. Of hij belde me zelfs ‘s avonds om 24.00 uur op om mij te feliciteren bij het debuut in Beerse Boys 1.
Raf voor mij was je in het begin een “rare Belg” , later heb ik jou steeds beter leren begrijpen. Ik waardeer jou belangstelling en enorme betrokkenheid voor de Beerse gemeenschap op divers gebied.
Rieneke, Katrijn , Joep en Jan en familie veel sterkte met dit enorme verlies
Peter Willems

Ik heb Raf leren kennen bij vv Mariahout waar hij als keeper zich verdienstelijk heeft gemaakt tijdens trainingen, wedstrijden maar ook zeker in de derde helft!
We hebben veel plezier gehad je aparte bewondering en je zo herkenbare stem waren dan ook altijd aanwezig
In 2022 heb ik je weer eens mogen ontmoeten tijdens de streek derby Ely - Mariahout.
Je was daar ook bij de legendary ontmoeting met oud voetballers van Vv Mariahout.
Het was dan ook heel fijn dat ik je daar nog even heb kunnen spreken!
Raf bedankt voor de fijne tijd die we hebben mogen beleven.
Ik wens familie vrienden en kennissen veel sterkte toe

Ik heb hem mogen leren kennen op de Fontys. Hij is een van de weinige (gast)docenten die mij is bij gebleven. Hij vertelde met zoveel passie en energie dat ik helemaal meegenomen werd. Hij wakkerde het vuurtje nog meer aan.
Heel veel kracht, liefde en sterkte met jullie verlies♡