Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Rolf,

Woorden schieten te kort, het gemis is groot, maar dankbaar voor alle mooie herinneringen
Ik hoop dat je de rust gevonden hebt waar je naar op zoek was.
Alle warmte, lieverd, je bent een topper!

Veel liefs,
Jonne

Lieve Rolf,

Ik mis je. Er is zo’n groot gat zonder jou en weet nog niet zo goed hoe dat te vullen.

Leerde je zo’n 15 jaar geleden kennen, via dezelfde fijne vriendengroep waar ik nu ook zoveel troost uit put. Wij klikten vanaf het begin. We hadden vanaf het begin ook zoveel gemeen. De kijk op het leven, de brede belangstelling, de liefde voor muziek, de passie voor techno, allebei in meer of mindere mate last van ADHD, eruit willen halen wat er in zit, overmatig veel praten – vooral met elkaar kon dat behoorlijk oeverloos worden - de open mind, het genieten van mensen om ons heen.
En daarboven bracht jij dingen naar je vrienden en andere mensen waar ik alleen maar jaloers op kon zijn en altijd weer dankbaar voor was dat ik er van mee mocht genieten. Je liefheid, je extreme zorgzaamheid, je zachtheid. Je vermogen om echt met alles en iedereen een fijne sfeer te maken en ter plekke nieuwe vrienden te maken en iedereen daarin te verbinden. Het was magisch daar deel van te mogen uitmaken.

In de loop der jaren werd onze vriendschap op natuurlijke wijze steeds hechter en deden we ook veel andere dingen samen. Kookclub, filmpje pakken, drankje op je terras, verjaardagen. Je was een vast onderdeel van m’n leven. Niet dat het bezoeken van concertjes, dansavonden en festivals er minder op werd. Je wist heel goed bij wie je moest zijn als er wat moois te doen viel. Al was ik niet de enige hele goede vriend die heel graag met je meeging en met je excellente verkoopskills was er vrij makkelijk altijd wel iemand die je over de streep kreeg, of zelfs hele groepen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd was altijd jouw credo.

Maar heel vaak gewoon met z’n tweetjes ook, de hele dag. Ik besef me nu, meer dan ooit, dat ik ook zo naar dit soort dagen uitkeek, juist ook omdat ik dan een hele dag 1 op 1 met jou kon zijn.
Dat begon al ’s ochtends met (het voornemen) op tijd de trein te halen, want om 12.00 uur stond Maetrik (Maceo Plex’ alter ego, ik noem maar een voorbeeld, wie weet dat nou) al op het programma – en dat mocht je natuurlijk gewoon niet missen. Niet dat ik dat soort dingen niet uitzoek, maar jij was de koning op dat vlak.
Als we er waren stonden we net zo goed gerust ook uren te lullen. En dat waren gewoon hele fijne gesprekken. Vaak ook kwam dan je onzekerheid naar boven en moest ik verzekeren dat niet alleen ik, maar IEDEREEN dol op je was en hoeveel ik van je hield. En dan omhelsden we elkaar maar weer eens. Dat mis ik nu enorm, en ik had ook gewild dat ik beter had door gehad hoe zeer je over die dingen peinsde. Maar er werd, niet verrassend bij Rolfie, ook gewoon heel veel gelachen.

Al was het eigenlijk natuurlijk nooit echt 1 op 1, want natuurlijk kwam je altijd wel iemand tegen die je al kende of ter plekke leerde kennen. En voor je het wist had je een groep vrienden voor een dag erbij te pakken. Verbinding was echt een van die magische grote krachten van je.

Die mensen vroegen ons dan eigenlijk altijd, zelfs vaak meerdere keren op een dag of wij broers waren. Daar moesten we altijd erg om lachen, maar ik besef nu pas waarom ze dat vroegen. Tuurijk, zelfde haardracht en lengte, en enige gelijkenis. Maar we waren vooral zo enorm op elkaar ingespeeld... hetzelfde enthousiasme, dezelfde dans moves, zo close met elkaar, zo natuurlijk.

Rolf, we waren een stuk van elkaar, jij was een stuk van mij. Het stuk van mij wat ik zelf wilde zijn om precies te zijn. En je was dit voor al je vrienden, zoals ook al zoveel is gezegd. Zo lief, zo zorgzaam, zoveel licht. Het gat is zo groot. Voor zovelen.

En nu, meer en meer, besef ik hoe zwaar het ook voor jou is geweest. Hoe groot je onzekerheid was, je (onterechte, maar ja) schuldgevoel en hoezeer je al lang worstelde met de spoken in je hoofd. En had ik gewild dat ik er daarin meer voor je was geweest. Al was het gewoon heel erg moeilijk het laatste half jaar.

Het is gelopen hoe het is gelopen en misschien was het wel onvermijdelijk. Het grote licht dat je was voor andere mensen, je ouders, je familie, je vrienden en vriendinnen, je zag het zelf niet meer. Maar het was er wel. Oogverblindend. En daar ben ik ook voor eeuwig dankbaar voor.

Dankjewel lieve Rolf. Hou voor altijd van je, uit het diepst van m’n hart.

Veel brieven gekregen met
veel sterkte in deze tijd
Het is wel fijn
Maar toch moet ik het kwijt

Alle vrienden, familie, mensen die van hem houden
Maar toch kon hij ze niet vertrouwen

En ik zwaai hem uit
Alles is zo donker
En ik zwaai hem uit
Hij was degene die ons glitter heeft geschonken
En ik zwaai hem uit

"Zie je linksvoor"
Dat is wat hij zei
Hij hield van Unicorns
Iedereen hoorde erbij

Een regenboog in de lucht
Dan is hij blij
Ik slaak een zucht

En ik zwaai hem uit
Alles is zo donker
En ik zwaai hem uit
Hij was degene die ons glitter heeft geschonken
En ik zwaai hem uit

Liefs van Nina

Lieve Rolf,

Zoveel mooie woorden zijn al aan jou gericht. Tranen als ik het lees en besef dat we je niet meer in het echt kunnen zien en vasthouden. Wat overblijft zijn heel veel mooie herinneringen aan jou. Jjj maakte het leven een stukje mooier. Ik zou je dat zo graag over en over en over willen vertellen. Maar het kan niet meer. Dankjewel lieve, mooie Rolf voor jouw liefde en sprankelende koppie. Spijt me dat ik onvoldoende weet had van de worsteling in je hoofd.
Ik laat je los, maar houd je altijd in mijn hart.

Love you xx Maaike

Veel liefde en troost voor Wilma, Jacques en Jacqueline.