Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Het werd avond.
Zijn wij uitgevochten, vroeg een man.
Wij zijn uitgevochten, zei een engel

en hij tilde de man op, hield hem tegen het licht
en zei: je bent doorzichtig, nu.

Laat me maar los, zei de man
en de engel knikte en liet hem los.

De man woei weg

- Toon Tellegen -

Lieve Rolf,
Jij hebt de wereld zoveel mooier gemaakt, zoveel kleur gegeven. Je zag het zelf niet meer... de liefde om je heen, het licht, de kleur, de glitters. De glans was er af. Zo hard gevochten, moegestreden.
Toen ben je weggewaaid. En wij kunnen alleen nog zwaaien naar je, en kushandjes blazen. Denken aan jou, lachen om jou, huilen om jou. Laat me maar los, zei jij. Dus we geven je een kus en laten je los.

Wat een geluk heb ik gehad. Dat ik last minute in 2013 een reis boekte naar Brazilië en je daar leerde kennen. De meest sociale jongen die ik ooit heb ontmoet met de mooiste blauwe ogen die ik ooit heb gezien. Die superlief was en alles met 200% overgave en enthousiasme deed. You swept me off my feet. De vakantieliefde werd een relatie. We hebben samen veel geleerd, gezien, gedaan en herinneringen gemaakt. Toen we zagen dat we niet bij elkaar pasten gingen we uit elkaar, maar bleven in elkaars leven. De relatie werd een vriendschap. We konden altijd bij elkaar terecht. Het exen-nazorgpakket noemden we dat voor de grap.

Dit jaar ging het niet goed met je. Maar je hield contact. Ik wist dat je niet happy was met je therapie, maar ik had hoop/ging er vanuit dat je weer op zou veren. Zoals in juli. Toen kwam je naar Den Haag, met een Catanspel als cadeau. We zijn, nadat je het langste potje ooit won (eigenlijk won je altijd), midden in de nacht nog naar het strand gereden om vallende sterren te zien. Je straalde toen en leek bijna je oude zelf.

Ik heb onderschat hoe slecht je je op het laatst voelde. Dat je blijkbaar zó ongelukkig was. Hoe donker het in je hoofd was, toen je in oktober op bezoek kwam. Ik hoop dat er een kalmte over je neerdaalde toen je koos voor je einde. En dat je nu je rust hebt gevonden.

Het liefst wis ik de laatste maanden uit mijn geheugen. En herinner ik je als de sprankelende jongen met wie ik een berg beklom in Frankrijk, met wie ik lange gesprekken had, die altijd iets moois maakte in de keuken, die me kamperen en festivals leerde waarderen en met wie ik ook vele fijne rustige avonden op de bank heb gehad. De lieve vriend, de avonturier, de schop onder mijn kont, de lieve oom, soms de onzekere jongen maar altijd het stralend middelpunt. Je hebt me geleerd meer te genieten van het moment en me laten zien dat extra liefde en energie altijd in veelvoud terugkomen. Dankjewel. Ik ga je ontzettend missen.

“Grief I’ve learned, is just really love. It’s all the love you want to give, but cannot. All that unspent love gathers in the corners of your eyes, the lump in your throat and in that hollow part of your chest. Grief is just love with no place to go.”
Liefs,
Elif

Lieve Rolf.
Waar ga ik beginnen?
Je keuze moet ik respecteren. Dat valt niet mee. Het is gewoon niet te begrijpen. Je laat veel mensen ontredderd achter. Het doet pijn dat je je zo alleen hebt gevoeld. Je hebt zo ontzettend veel mooie mensen om je heen verzameld door je vrolijkheid, je energie. Je bent zo’n fijne vent.

Wij kennen elkaar al heel lang. Mijn eerste herinnering is dat wij samen naar de Bergeijkse visvijver fietsten met onze viskar vol proviand. Ook als we niets vingen was het er heerlijk. Een dag in de stromende regen hebben we samen vijf karpers gevangen! We hengelden ze één voor één trots naar de kant. Opmeten en wegen, en weer terug. Stiekem sjekkies rollen, zo spits mogelijk, spelen met messen, vuur. Sterke verhalen vertellen, droge moppen tappen.

Als je kaarten had voor Hans Teeuwen of Bert Visscher in de Kattendans dan mocht ik mee. We hebben ze nog jarenlang nagedaan geloof ik.
Het vissen werd vervangen door op stap gaan, dansen en bier drinken in de Xanadu.
We waren onafscheidelijk. Met dezelfde jasjes en kuif waren we binnen de kortste keren wereldberoemd in de Kempen. Samen met de mannen op onze eerste vakantie. Dankzij de hulp van jouw ouders kon deze op het laatste moment alsnog doorgaan.

Toen ging jij studeren in Utrecht. Jij op kamers en ik bleef in het zuiden. Gelukkig was dat niet het einde van onze vriendschap. We mochten regelmatig met een hele delegatie afreizen naar de grote stad alwaar jij ons als een heer ontving. Je droeg er zorg voor dat we integreerden met je Utrechtse wereld. Het leek allemaal als vanzelf te gaan, maar dat was een groot talent van je.
Je wist mensen bij elkaar te brengen en met elkaar te verbinden.

Nooit heb ik begrepen waar je die energie vandaan haalde, je ging er altijd 100% voor. Er was nooit een probleem, discussie of onenigheid. Je kende de line-up van buiten, artiesten bij naam en wist het allemaal. Heerlijk vond ik het om te gaan. Ik ga naar mijn vriend in Utrecht vertelde ik altijd trots. Aan het einde van de winter kreeg ik altijd een overzicht van de plannen voor de zomer. Ik koos er dan aantal waar ik aanhaakte en je wees me dan de weg.

Helaas begon dit jaar met het nieuws dat de festivals niet door konden gaan. Ik moest gelijk aan je denken en we gingen plannen maken zodat we elkaar zouden zien. Contact maken verliep moeizaam. Er waren problemen. Op jouw verjaardag was er een weerzien. Je vertelde over die problemen. Je wist het precies uit te leggen. Het waren slechts chemische verbindingen, die niet lekker liepen en er was hulp. Als het niet zou gaan ging je weer naar Bergeijk. Het was beangstigend, maar je stelde ook gerust. We hebben daarna nog fijn gefeest in de polder. Ik hoopte je daarna weer te zien, maar later bleek dat het besluit was genomen. Het voelt alsof je door mijn vingers bent geglipt.

Eens zie ik je weer. Dat duurt nog even, maar in de tussentijd ga ik je overal zien, zoals in al je vrienden en zoals in je sterke zus. Ik zal vaak aan je denken en trots over je vertellen. Dank voor die vele onuitwisbare herinneringen, dank voor elk moment. Eens zie ik je weer en dan is het ouwe jongens krentenbrood. Dan vertel je me wat je plannen zijn, haak ik aan en wijs je me de weg.

Marcel.

Lieve Rolf,
Lieve ouders, Jacqueline en kids,
Lieve verdere familie,
Lieve vrienden,

Wat moet je zeggen als een fijn vriendje uit het leven stapt om op een andere plek -voorlopig zonder ons - verder te dansen? Ik was sprakeloos. Verdoofd. Overrompeld. Verlamd. Totdat ik met dochter Linn een dansje maakte op het prachtige nummer ‘Laten we dansen’ van Diggy Dex en Paul de Munnik. De woorden raakten me diep. Omdat het zo dichtbij mijn emoties kwam. Plots dansten prachtige herinneringen door mijn hoofd. Feestjes met jou, bij Mebiose, op Lowlands, thuis. Oneindige knuffels. Jouw blije ogen vol liefde en ondeugendheid. Zelfs laatst bij het afscheid van onze lieve Patrick was het even een feestje en luisterden we naar fijne hitjes, hadden diepe gesprekken en proostten we op het leven. Even danste je met Linn en mij mee, daar in de Hillywood woonkamer. En zag ik ook je blije doch zorgelijke blik van de laatste tijd.

De tekst van ‘laten we dansen’ heb ik iets aangepast voor jou, en vooral als troost voor iedereen die jou lief heeft. Ik berust me in het feit dat jij nu rust hebt. Ik blijf dansen, met jou in gedachten. Dank voor alle fijne momenten vol levensvreugde!

Liefs Kristy


Ik ben hier als je me nodig hebt, hier als je me zoekt
Pak m'n hand vast nog een keer, nog één keer op verzoek
Laten we dansen tot je voeten niet meer kunnen
Dansen tot het licht wordt en dan opnieuw beginnen
Laten we dansen

Wat zou je doen als er niets valt te zeggen
Niks te verklaren of niets uit te leggen?
Ik weet nog maar een klein beetje van het leven
Ik heb de wijsheid nog niet in pacht, hier bij dezen, nee
Alleen het besef dat het soms niet eerlijk is
Maar wat koop je daarvoor als het lot beslist?
En je kan niks doen, alleen maar wachten
En tegen beter weten in met dat lot blijven lachen
Het is een ultieme test voor een klein beetje rust
Maar dit gun je niemand, ik blijf bij levenslust
Plus het feit dat dansen de beste optie is
Want de definitie van een optimist was jij
En je kent mij, ik ben daar gevoelig voor
We moeten door maar tegen welke prijs

kom laten we dansen
laat je dragen op een zee van uitgestoken handen
Niemand kan het doen met zulke grote lasten
Niemand die kan alles hier zonder iemand anders
En iedereen z'n route
Misschien kan de wetenschap dat je nu rust hebt de pijn wel wat verzachten
Het lot bracht jou en het licht samen en kijk waar wij als nabestaanden staan
Na 20 jaar was jij nog steeds de jongen van 8
Vol levenslust en een eigenwijs karakter
Gezegend met de neiging om te blijven dansen
Het was verleidelijk jezelf te verliezen
Datgene wat geweest is, alsof er niks verandert
Maar hoe groter de pijn en hoe groter het gemis
Laat je beseffen dat de liefde groter is
Voor de dood, niet voor het leven
Wat had ik je graag mijn hand gegeven
Om je te laten voelen dat ik er was voor jou, altijd

Laten we dansen

Dans om te beseffen, dansen om te vergeten
Dans om los te laten wat je even niet wilt weten
Dansen zonder reden
dansen om te bewegen
Dansen om te hopen
hopen, hoop doet leven
Dans met mij vanavond
dans tot alles stil staat
En nu het licht uit is gegaan, blijf ik aan jouw kant staan

Laten we blijven dansen