Oma wilde altijd graag naar huis. Na een korte ziekenhuisopname overleed oma en werd ze terug naar huis gebracht. In een blankhouten kist. De kleinkinderen hebben de kistknoppen vrolijk geverfd en tekeningen gemaakt die op de kist werden geplakt. Allemaal creatief vanuit hun eigen huizen, volgens de huidige regels.

Het huis van oma heeft een mooi groot raam met uitzicht op haar tuin.  Vanuit de tuin kunnen mensen door het raam naar binnen kijken.  De kist van oma werd gesloten met de gekleurde knoppen en voor het glas gezet.  De tekeningen werden erop geplakt.  In de tuin een lantaarntje met een brandende kaars en een tafeltje voor bloemen en lege vazen met wat water. Voor de bloemen die mensen kunnen brengen.

Er werd houten paneeltje met een spreuk op de tafel neergezet: ‘wie thuis het geluk niet vindt, die vindt het nergens’. Een rake spreuk in tijden van Corona. Maar thuis geluk vinden, kan ook thuis van binnen zijn, in je hart. De tuin van oma werd een plaats om afscheid van haar te nemen. Van haar tuin een troosttuin maken, gaf iedereen een goed gevoel.  Persoonlijk afscheid nemen achter glas.  Nog maar heel kort geleden zouden niemand dit bedacht hebben. Op de dag van de uitvaart was er niets afgesproken over een erehaag maar de buren stonden in hun eigen tuintjes om haar uit te zwaaien. Voor de buren een buurvrouw, voor anderen  familie. Afscheid nemen is voor veel meer mensen belangrijk dan alleen voor directe familie.

Haar nabestaanden kijken terug op een bijzondere week met veel aanloop (keurig na elkaar) in de tuin. Er zijn veel foto’s gemaakt en gedeeld. Na de uitvaart werden de bloemstukken die op de kist lagen,  ook in het troosttuintje neergelegd.  Het hartvormige bloemstuk van de kleinkinderen stal de show. Ik heb zelden meegemaakt dat er door zoveel mensen steun geput is uit een bloemstuk wat anders alleen maar tijdens de afscheidsbijeenkomst gezien wordt.  Het prachtige hartvormige bloemstuk was opnieuw reden voor anderen om even deze gedenkplaats van oma te bezoeken. Oma’s troosttuintje, is een begrip in de wijk geworden. Creatief afscheid nemen, de tijd zal leren of we daar emotioneel mee vooruit kunnen. Iets is beter dan niets.

Loes Rooijakkers-Jeuken