18 december 2020
Ik ben vast niet de enige die terugblikt in december op het afgelopen jaar. Wat waren de fijne momenten en de successen? Maar ook die dingen waarvan ik nu denk: ‘blij dat ze achter de rug zijn.’ De mensen die ik ontmoet heb en de mensen waar ik afscheid van heb genomen. Kortom, een heel jaar passeert de revue. En wat voor een jaar. Ik denk aan de telefoongesprekken met mensen die dit jaar iemand verloren hebben. Wat een alleenzaamheid... de uitvaart was geen gedeelde ervaring vanwege de beperkingen. De mensen die niet bij de uitvaart zijn geweest lijken ook niet op bezoek te komen. Dus er zitten duizenden nabestaanden alleen thuis, zonder bezoek. Door corona is iedereen dubbel zo voorzichtig.
Veel nabestaanden zijn dus ineens alles kwijt; een dierbare, de activiteiten die nu afgelast worden en de regelmatige bezoekjes die uitblijven. Allemaal dingen die iemand normaliter op de been houdt op moeilijke momenten. Inderdaad, je komt als nabestaande wel aan rouwen toe.... maar dat is wel heel veel rouw als er zo weinig afwisseling tegenover staat. Want af en toe je kop in het zand steken is nodig om in balans te blijven. En dat gaat nu eenmaal wat makkelijker als je wat meer prikkels en afleiding hebt. Ik denk aan een paar vrouwen die dit jaar hun man zijn verloren. Ik pak mijn pen, papier en mijn laptop: ik schrijf brieven aan een ieder die ik digitaal niet kan bereiken. En voor diegenen wel digitaal zijn typ ik een berichtje op de herinneringssite. Een dag later krijg ik al een telefoontje van een van de weduwes, mijn berichtje had haar goed gedaan. Kijk... en dat geeft mij nu een kerstgevoel, meer dan een boom met ballen.
Terug naar overzicht
Samen blijven herinneren
