De dood komt immer onverwacht;
Al sterven wij ook maanden, jaren,
Al ligt de wanhoop uit te staren
Naar 't dalen van den laatsten nacht,
Het leven met verbeten kracht
Wil nog zijn murwe buit bewaren:
De dood komt immer onverwacht.

Geliefde, maak mijn uren zacht,
Leg stille handen op mijn haren,
Spreek woorden, die de pijn bedaren,
Want weet: het is nog niet volbracht,
De dood komt immer onverwacht.

Midden in 't leven
nog zoveel te geven
Idee en plannen te over
in één keer voorbij
Voor ons was je een kei
enig in je soort
We zetten ons leven
in jouw gedachten voort
Achter tranen van verdriet...
schuilt een glimlach van herinneringen...

Als een bloem zo is het leven
‘t Begin is teer en klein.
De één die bloeit uitbundig,
De ander geurt heel fijn.
Sommige bloemen blijven lang,
Weer andere blijven even.
Vraag niet bij welke groep je hoort,
Dat is het geheim van het leven.

Als een duif
opvliegt
neemt geen geluid
haar plaats nog in:

eensklaps
en wit
laat zij slechts
verte
in mij na

De onheilstijding

die ik hoorde

heeft mij tot op het bot verkild.

Ontredderd

zoek ik naar de woorden

voor zoveel wat ik zeggen wil.

Wreed

werd jij ons afgenomen

onverwacht sloeg het noodlot toe.

Jouw leven

zomaar afgebroken

ruw en schijnbaar zonder doel.

Vol onbegrip

zocht ik de plaats

vanwaar je lichaam in het niets verdween.

Je wezen

waarde zoekend rond

alsof jijzelf ook nog niet wist waarheen.

Ik voelde

hoe je ziel nog vocht

om allen die je liefhad los te laten.

Je riep me.

Ik liet je in mijn wezen toe

en heb je troostend aan de eeuwigheid gelaten.

Ga maar, zei ik,

ik zal er zijn

voor hen, die jij zo onverwacht moest achterlaten.

Het is absurd,

het is onaanvaardbaar

dat zo weinig, één fataal moment,

een einde maakte

aan zo’n veelbelovend jong leven.

Ineens is de wereld koud en leeg

en niets zal nog ooit hetzelfde zijn

nu hij er niet meer is.

Het is alsof we allemaal een beetje sterven,

alsof op dit moment ook ons leven stokt.

We kunnen niet en willen ook niet vooruit,

want morgen is één groot, donker gat.

Het liefst zouden we teruggaan naar gisteren,

toen alles nog goed was,

maar gisteren is voorbij, een droom voor altijd.

Als we uit die droom ontwaken,

zal hij er niet meer zijn

en blijkt het leven zelf een nachtmerrie geworden.

Alles in ons schreeuwt uit protest

tegen het zinloze van deze dood.

We kunnen niet en we willen niet,

maar we moeten hem loslaten voor altijd.

Het onherroepelijke van dat moment is nu gekomen,

nu we hier bijeen zijn

om elkaar daarin nabij te zijn.

Sterven is een manier van leven.

't Is zich een laatste maal geven,

aan alles wat men bemint.

't Is een laatste maal wenen,

om wat men droevig vindt.

Sterven is een manier van voelen.

't Is het bevredigen van al het verlangen,

als de dood nader schrijdt,

en rond alles een nevel komt hangen,

dan schreidt men zonder spijt.

Leven is een manier van sterven.

't Is een eindeloze wachten,

al die nachten,

dat de dood niet kwam,

dat ze niet nam.

Leven is een manier van voelen.

't Is al de diepte ,al de pijn,

die men kan verwerven.

Moest ik nu sterven,

mijn laatste groot gevoel

zou vriendschap zijn.

Ik ben de weg.

Ik sta als een pijl

gericht op de verte,

maar in de verte

ben ik

weg.

Als je me volgt,

hierheen, daarheen, hierheen,

moet je er komen,

hoe dan ook,

Weg is weg.

Niemand had dit gedacht
'S morgens vroeg van huis
'S avonds niet meer thuis
Dat is jou overkomen
De dood heeft je het leven ontnomen
Nooit meer zoals het was
Nooit meer zal er een morgen komen
Want plotseling ging je heen
En nu staan wij alleen.