Soms zwijgt de muziek, maar is het lied nog niet ten einde.

De ongespeelde noten blijven zweven in de lucht,
de ongezongen woorden veranderen in een zucht.
Een zucht van verdriet en gemis,
van alles wat niet meer is,
en nooit meer komen zal.

Maar in de verte klinkt zacht een melodie,
een melodie van herinneringen, van alles wat geweest is
en nooit verdwijnen zal. Een melodie van hoop en liefde, die de weg plaveit.
De lange, hobbelige weg die we moeten gaan, totdat alle tranen zijn geschreid.

 

Als de roos afscheid nam,

was dat niet voor altijd .

Al ben je ver …

je bent dichter als nooit tevoren.

Als het leven tegenzit, als er even niets meezit, verdriet en pijn om de hoek komt kijken

weet dan dat ik niet weg zal gaan, en bij je zal blijven om je de hand te reiken.

Jouw verdriet kan ik niet wegnemen

en ook niet de pijn van het gemis

maar ik wil je laten weten dat ik voor je wil zijn

een luisterend oor, voor alles wat er is

 

 

Als ik van ons het eerste sterf,
Laat verdriet dan niet lang je hemel verduisteren.
Wees onvervaard, maar bescheiden in je verdriet.
Het is een verandering, maar geen afscheid.
Want net zoals de dood een deel is van het leven
Leven de doden eeuwig voort in de levenden.

En alle opgestapelde rijkdommen van onze reis,
De momenten samen, 
de onderzochte geheimen,
De gestaag groeiende lagen van intimiteit,
De dingen waardoor we lachten of huilden of zongen,
De vreugde over de zon op de sneeuw of de eerste tekenen van lente,
De woordeloze taal van blik en aanraking,
Het weten,
Ieder geven en ieder nemen,
Het zijn geen bloemen die verwelken,
Geen bomen die vallen en verkruimelen,
En ook zijn het geen stenen
Want zelfs steen weerstaat de wind en de regen niet
En machtige bergtoppen veranderen mettertijd in zand.
Wat we waren, zijn we.
Wat we hadden, hebben we.
Een gedeeld verleden, onherroepelijk aanwezig.

Dus als je loopt in de wouden waar wij ooit samen liepen
En tevergeefs de vlekkerige oever afzoekt naar mijn schaduw,
Of blijft staan waar we altijd stonden, op de heuvel over het land uitkijkend

En als je dan iets ziet en uit gewoonte naar mijn hand tast
En hem niet vindt en voelt hoe het verdriet je bekruipt,
Wees dan stil.
Sluit je ogen.
Adem.
Luister naar mijn voetstappen in je hart.
Ik ben niet weg, maar ben gewoon in je.
 

Als morgen mijn lichaam de geest teruggeeft,

weet dan dat alles oké is.

 

Er is niets veranderd, mijn schat.

Ik ben nog altijd waar ik altijd al was. 

 

Ik zal je niet zeggen niet te treuren. 

Nee, als er treurnis is,

treur dan  

en lach  

als er vreugd wil zijn.

 

Houd het gerust simpel,

dat was altijd al het mooist. 

 

Strooi mij uit over het heelal

of laat de kinderen mijn kist beschilderen,

ongeremd en met de mooiste kleuren

en leg mijn boeken bij me,

want het woord was mijn stille geliefde.

 

Haal wat bloemen bij de lokale bloemist

en geef haar wat extra’s.

Speel een mooi liedje af.

Kijk wat naar de zon. 

Houd het maar licht,

dit nieuwe. 

 

Laat de leegte maar verzachten. 

 

En wanneer er plots gemis is,

mis me dan 

en laat mij gerust de fluister zijn

die bij twijfel zegt ‘toe maar’

en ‘ja’ op die ene vraag. 

Voel en weet. 

Niemand kan ooit werkelijk gaan. 

 

En later, als mijn pastelstreep aan de blauwe hemel 

langzaamaan vervaagt,

laat het vergeten dan gerust toe.

 

Joh, het is zo oké mij te vergeten,

soms, eens, altijd,

want het leven is net zo leven

met alles als zonder niets

en wat ons verlaat, maakt ons vrij.

 

En schat, mijn allerliefste schat,

waarvan wij vrij zijn,

zijn wij niet langer van gescheiden.

Waarom hoor ik jouw voetsporen niet meer daar ze
heel onverwacht en veel te vroeg van jou werden ontnomen
Ik weet heel goed dat zij op elk moment van het leven klaarstonden
om hun reis voort te zetten en ook nog eens voortdurend onderweg zijn met jou.

Wanneer ene deur dicht ging, ging er een andere deur
open zodat nieuwe creativiteit en inspiratie kon ingeademd worden
Hoe kabbelend het water vloeide en liet zich zonder enige weerstand leiden
terwijl wegen met hier en daar afslag werden bewandeld; verbreding of verdieping nabij.

Het lijkt erop dat er een grote boom in lenigheid en sterkte
is omgevallen van waar haar bladeren verspreid liggen in een leegte
tegelijk is een heel klein zaadje vol onzekerheid en wiebelig op zoek naar iets
Al bij al heeft zij het gevonden: jouw eigen stukje grond tevens haar laatste bestemming.

Ik zal jouw uniciteit en verbondenheid nooit vergeten doordat
jouw bestaan een opvolging van liefde in al haar geuren en kleuren was
Steeds weer was ook energie-stroom tussen geven en nemen in balans in relaties
Geen woorden meer te zeggen; heb alleen maar tranen die elke herinnering zullen koesteren.

Elke dag kom ik je tegen

 

in mijn dromen
in mijn hoofd
in mijn hart.

Je bent nog zo dichtbij
dat ik je bijna voel.
Liefde van binnenuit
als troostende armen
om me heen.

Uit Gedichtenbundel “Zonder jou”   Jolande Broens

   

 

Altijd speciaal

Altijd  onverwacht

Altijd  in jezelf

Altijd goed hierna gewenst

 

Een prachtig afscheid
een dankbare terugblik
maar evengoed voorbij.

Liefdevolle woorden
een bemoediging voor later
maar desondanks stil.

Een leegte zo onvoorspelbaar
een verdriet nog bodemloos.
En je gaat verder
en verder…

Je weet dat eens
de herinneringen je verwarmen als de zon.
Ze je hart doen glimlachen
en de liefde die je voelt
je kracht geeft.

Maar vandaag 
is het bewolkt en regenachtig.

 

Uit Gedichtenbundel “Zonder jou”   Jolande Broens

Wij zullen je,

net als voorheen

bij je naam blijven nomen.

Alleen wat zachter,

hoewel de stilte

zelden zo hard valt