Ik hoop dat ze je vleugels geven,

zodat je overal kunt komen,

dat je terugkomt in mijn dromen,

met me meevliegt door mijn leven.

Dat ze je nieuwe ogen geven,

zodat je nog naar ons blijft kijken

en ons toch nog kunt bereiken,

ook al is het soms maar even.

Ik hoor je niet, ik zie je niet.

Waar je nu bent? Ik weet het niet.

Ik kan alleen maar gissen.

Ik zal je heel erg missen

en overvol zijn van verdriet.

Het schreeuwt in mij: verlaat me niet.

Vraag me niet

hoe ik er doorheen

gekomen ben:

ik weet het niet.

Vraag me niet

wat ik gedacht heb

en gevoeld:

ik weet het niet.

Ik weet alleen nog maar

dat ik geen weg

meer wist,

dat elke dag mij

zwaar viel,

dat elke dag

een dag te veel was.

Hoe het licht geworden is?

Ik weet het niet.

Alles wat ik weet, is

dat ik vastgehouden werd,

geholpen en geleid.

Door wie?

Ik weet het niet.

Maar elke morgen

zeg ik: dank u wel.

Ik zou graag slapen deze nacht

nu jij dood ligt, slapen,

slapen, slapen terzijde

van jouw volkomen slaap

om te zien of ik je zo

bereiken kan!

Slapen, een morgenstond in de avond

bron van de rivier, slapen;

twee dagen die samen opgaan

in het niets, twee stromen

die aan het eind samenvloeien;

twee eenheden alsof het één is

tweemaal niets alsof het niets is.

Ik zou zo graag je dood verslapen.

Ik heb mijn handen om mijn buik gevouwen,

mijn handen en mijn buik zijn leeg.

Zo leeg.

Onverwacht ben je uit mij weggegleden.

Wat ging er mis?

Waarom dat vroege komen?

Nu is er in ons hart een onmeetbaar verdriet.

Omdat we nooit zullen weten,

hoe je geworden zou zijn.

Te vroeg, te vroeg,

zo pril, zo heel erg prematuur,

ons kindje van het eerste uur.

jouw tijd van leven

was te kort

voor ons leven samen

nooit meer

nooit weer

tolt rond in mij

maar toch

ons leven

samen

blijft bestaan

Kind

ons kind

ik kleed je

in een mantel van satijn

kroon je

met goud en smaragd

jij kleine wijze prins

dappere strijder

zo vol van leven

zoveel heb je gegeven

en nu....

nu is het zover

we moeten alleen verder

Liefde reikt verder dan de maan

verder dan de sterren

niemand weet hoe ver het kan gaan

het reikt oneindig ver

zo ver als nodig is

tot aan die ene ster

nooit uit je gedachten

nooit worden ze vergeten

dat ze er waren mag de hele wereld weten!
 

Ik zal aan jou blijven denken,

want ik wil niet

dat jij voor niets geleefd hebt.

Uiteindelijk zal de dood onecht zijn

en zal leven waar zijn,

jouw leven,

zoals het zich ontrolde

in zonnig licht

en treurig duister.

Nu jij er niet meer bent,

mag ik de parels van herinnering

rijgen aan een snoer

dat mijn leven siert

zo lang mijn dagen duren.

Dag lieve kleine regenboog

Wat zijn jouw kleuren mooi

Wat zing je zacht

Wat sprankel je lief

Mijn hart zingt ook naar jou

In het begin staat iedereen nog voor je klaar
Maar naarmate de tijd verstrijkt stik je van eenzaamheid

Mensen lijken te vergeten met welk verdriet je zit
In de eerste weken en maanden ben je dagelijks nog in een ieder zijn gedachten,
Maar na bijna een jaar, zit niemand nog op je tranen te wachten.
Mensen gaan door met hun leven, en blijken te zijn vergeten
dat je nog op hun steun zit te wachten.
Voor iedereen gaat het leven gewoon door. Maar voor mij voelt dat allang niet meer zo.

Je leeft je leven omdat het moet
Ook al heb je soms nergens nog de moed.

Verlangend naar een tijd van toen.
KON ik die ZONDAG nog maar 1x over doen.
Dan was mijn meisje nog bij mij
dan had ik er 4 om me heen
konden we samen genieten van de mooie dingen
en de echte vrienden om ons heen.
Maar helaas het is niet zo,
we zullen verder moeten zonder haar
En ook zonder de mensen waarvan je dacht dat het je echte vrienden waren.
T klinkt hard maar die mensen komen er nog wel achter hoe het is.
En dan zeggen ze "had ik maar".....

Maar aan die woorden heb ik niks
't  is omdat ik Eleonora MIJN MEISJE zo mis.!!!

Wat uit liefde wordt geboren

kan niemand ontkennen

zal altijd bij jullie horen

In tijden van verdriet

is er altijd een engeltje die je steunt

ook al zie je ze niet