Ik blijf altijd

aan je denken:

hoe je liep

en hoe je lachte,

hoe je keek.

Ook je naam

blijft altijd bij me,

want van jou

is er geen tweede.

En door steeds

je naam te noemen,

zal ik jou

nooit meer vergeten,

zal je niet

voorgoed verdwijnen,

ook al krijg ik

nooit meer antwoord.

Mijn gedachten

laten jou niet

in de steek.

Ik hoop dat ze je vleugels geven,

zodat je overal kunt komen,

dat je terugkomt in mijn dromen,

met me meevliegt door mijn leven.

Dat ze je nieuwe ogen geven,

zodat je nog naar ons blijft kijken

en ons toch nog kunt bereiken,

ook al is het soms maar even.

Ik hoor je niet, ik zie je niet.

Waar je nu bent? Ik weet het niet.

Ik kan alleen maar gissen.

Ik zal je heel erg missen

en overvol zijn van verdriet.

Het schreeuwt in mij: verlaat me niet.

Vraag me niet

hoe ik er doorheen

gekomen ben:

ik weet het niet.

Vraag me niet

wat ik gedacht heb

en gevoeld:

ik weet het niet.

Ik weet alleen nog maar

dat ik geen weg

meer wist,

dat elke dag mij

zwaar viel,

dat elke dag

een dag te veel was.

Hoe het licht geworden is?

Ik weet het niet.

Alles wat ik weet, is

dat ik vastgehouden werd,

geholpen en geleid.

Door wie?

Ik weet het niet.

Maar elke morgen

zeg ik: dank u wel.

Ik zou graag slapen deze nacht

nu jij dood ligt, slapen,

slapen, slapen terzijde

van jouw volkomen slaap

om te zien of ik je zo

bereiken kan!

Slapen, een morgenstond in de avond

bron van de rivier, slapen;

twee dagen die samen opgaan

in het niets, twee stromen

die aan het eind samenvloeien;

twee eenheden alsof het één is

tweemaal niets alsof het niets is.

Ik zou zo graag je dood verslapen.

Ik heb mijn handen om mijn buik gevouwen,

mijn handen en mijn buik zijn leeg.

Zo leeg.

Onverwacht ben je uit mij weggegleden.

Wat ging er mis?

Waarom dat vroege komen?

Nu is er in ons hart een onmeetbaar verdriet.

Omdat we nooit zullen weten,

hoe je geworden zou zijn.

Te vroeg, te vroeg,

zo pril, zo heel erg prematuur,

ons kindje van het eerste uur.

jouw tijd van leven

was te kort

voor ons leven samen

nooit meer

nooit weer

tolt rond in mij

maar toch

ons leven

samen

blijft bestaan

Kind

ons kind

ik kleed je

in een mantel van satijn

kroon je

met goud en smaragd

jij kleine wijze prins

dappere strijder

zo vol van leven

zoveel heb je gegeven

en nu....

nu is het zover

we moeten alleen verder

Liefde reikt verder dan de maan

verder dan de sterren

niemand weet hoe ver het kan gaan

het reikt oneindig ver

zo ver als nodig is

tot aan die ene ster

nooit uit je gedachten

nooit worden ze vergeten

dat ze er waren mag de hele wereld weten!
 

Lieve jongen, de dag dat jij werdt geboren,

Beklom ik de hoogste toren,

Mijn trompet, die nam ik mee, 

Vondt dat de de gehele stad,

Dit heug"lijk nieuws moest horen.

Vele jaren later nu,

En wat is het immens stil,

Maar dat is niet aan mij,

Men zegt: Het is God's Wil.

maandenlang verheugen
jouw wiegje dat bleef leeg
jij mocht niet bij ons blijven
nauwelijks een ademteug
jouw stemmetje zweeg

jouw gekrijs jouw levenskreet
die wilden we horen
maar het bleef zo angstig stil
wie houdt nu rekening met de dood
terwijl je net bent geboren

afscheid voor het leren kennen
ons kindje klein en teer
rouw- in plaats van kraambezoek

geen tranen van geluk
mijn god, dit doet zo’n zeer

Ik zal aan jou blijven denken,

want ik wil niet

dat jij voor niets geleefd hebt.

Uiteindelijk zal de dood onecht zijn

en zal leven waar zijn,

jouw leven,

zoals het zich ontrolde

in zonnig licht

en treurig duister.

Nu jij er niet meer bent,

mag ik de parels van herinnering

rijgen aan een snoer

dat mijn leven siert

zo lang mijn dagen duren.