Je was niet zomaar een vrouw

je was zijn vrouw.
Je was niet zomaar een zus
je was hun zus.
Je was niet zomaar een vriendin
je was haar vriendin.
Je was niet zomaar een moeder
je was onze moeder.

Je was niet zomaar iemand
Je was voor ons bijzonder.
Een mens om van te houden.

Was je er nog maar.

Uit Gedichtenbundel “Zonder jou”  Jolande Broens

Ik zal het koud hebben

nu jij er niet meer bent.

Ik zal mijn kraag rechtop zetten

tegen het guur verdriet

maar helpen zal het niet.

Laten we leven

in het moment

dan duurt de dag

het langst!

laten we elkaar

vasthouden, liefhebben

dan duurt de dag

het langst!

laten we stil zijn,

zwijgen, ontvangen

dan duurt de dag

het langst!

laat ons dragen

wat ons omgeeft

dan duurt de dag

het langst!

en als de nacht komt

zal de herinnering

aan wat er was

rijk en dierbaar blijven

voor eeuwig verbonden

jij en ik.

laten we stil zijn,

zwijgen, ontvangen

dan duurt de dag

het langst!

laat ons dragen

wat ons omgeeft

dan duurt de dag

het langst!

en als de nacht komt

zal de herinnering

aan wat er was

rijk en dierbaar blijven

voor eeuwig verbonden

jij en ik

ik wist

dat deze dag zou komen

het leven

zo geleefd

voorbij

in verwondering

over al die jaren

dat jij en ik

het aandurfden

te vechten voor

de liefde

Ik weet: er is een wereld

voorbij de grens van de dood.

Ik weet: voorbij het duister

van de dood wordt het licht.

Vraag me niet hóe

ik dat weet: ik weet

het gewoon. Met mijn hart.

Ik kan het nauwelijks

geloven, en toch is mijn hart

er zeker van: de dood

is geen einde, het is

slechts een nieuw begin.

Nu weet ik dat mijn geliefde

leeft, al is zijn lichaam dood.

Zijn aardse leven is beëindigd,

maar hijzelf begon

een nieuw leven, vol

licht en liefde, vol vrede.

Ik weet: liefde is eeuwig.

Liefde kan niet sterven.

En daarom blijven wij

verbonden in eeuwige liefde.

En straks, wanneer ook ik

de grens van de dood

zal overschrijden,

zien wij elkaar terug.

Want liefde is eeuwig

en blijft ons verbinden,

nu en straks.

toen ik nog met hem

leefde en wij de wereld samen

maakten, wevend en rafelend

toen ik zijn oog bij mij had

en zijn witte handen

toen heb ik de sneeuw gezegend

en in de regen gelachen.

toen ik de middagen in zijn kamer

doorbracht en in zijn lichaam

rondliep of neerzat, een boek las

of sliep, toen ik de weg van zijn oor

kende en de rivier van zijn ogen

binnenvoer toen ik met zijn handen

speelde en over zijn lippen liep

toen ben ik mijzelf vaak tegengekomen,

lachend en huilend of dingen zeggend.

maar,

bij het komen van de herfst is hij weggegaan

nu ben ik zelf niet meer want ik ben meegegaan

ik heb zijn handen een hand gegeven

ik ben in zijn ogen gevangen

ik ben in zijn oren verward

ik ben in zijn lichaam verdwaald

in zijn lichaam verdronken.

Mag ik??
Mag ik even?.....
Mag ik even ongenuanceerd zeggen hoe het nu voelt?
Pfff…..al die cliché woorden, hoe goed ook bedoeld.
Ik gun ook ieder een vredig heengaan.
Een mooier einde kan er niet bestaan.

Maar ooh…wat schrijnt het van binnen die pijn,
dat jij en ik…nóóit meer dat lijfelijk samen-Zijn.
Geen ogen, die sprankelend op elkaar worden gericht.
Geen weerspiegeling meer…jouw ogen zijn dicht.

En ja, je leeft voort in mijn hart voor altijd,
maar wat moet ik nu met woorden als:
“ er bestaat geen echt afscheid….”

Ik ben maar een mens, geen bovenaards wezen.
Ik weet dat de pijn ooit weer zal genezen.
Maar mag ik nu even ook mijn weg begaan?
Je gewoon mogen missen in mijn aardse bestaan?

Mijn liefste

Onthou wie ik was

Wie ik werkelijk ben

Die tedere aanraking

Die liefdevolle stem

de ogen die jou urenlang aanstaarde

De kus die in passie ontaarde

Die hemelse overgave

Die slechts even duurt

Dat inmense verlangen

Was steeds in de buurt

Die prikkelingen

Door vingertoppen gemaakt

Op de meest wonderlijke plekken

Werden aangeraakt

Onthou wat het met ons deed

Reikend naar de sterren

Ademloos, ruikend van verre

Tijdloos

Jouw onweerstaanbare geur

Mooi in elke kleur

Drinkend met volle teugen

Zoek en vind de herinnering in je geheugen

Zie dat ik er altijd sta

In de ondergaande zon

Dat ik er nog altijd stond

Als de nieuwe dag begon

Roep mijn naam en ik zal nooit sterven

Jij zult de Liefde in zijn geheel van mij erven

Nooit zal het voorbij gaan

Om arm onze brandende vlam

Die in dit leven nooit tot een einde kwam.

Mijn allerliefste  lief

Onthou wie jij was, wie je bent

En dat je je ware liefde hebt gekend

Die reflectie zal er altijd zijn

Tijd speelt geen rol, elke seconde was fijn

Je kussen die mij lieten dwalen in ongekende sferen

En mij altijd naar jou terug lieten keren

Ik zal er zijn voor jou

Wanneer je mij maar nodig hebt

Als je maar voor mij die enige voorwaarde schept

Als jij er maar bent en je stem liefedevol verhief

Ben ik altijd aan je zij, jij mijn allerliefste lief......

Ik ben nooit meer

naar zijn graf gegaan.

Is dat schande? Nee.

Ik voel het anders aan.

Ik weet zeker

dat ik hem niet vind

op dat kerkhof daar,

in de koude wind.

Maar wel voel ik

zijn aanwezigheid

waar we samen waren

in die oude tijd.

Dikwijls is het

of hij naast me gaat.

Of ‘k hem spreken kan,

vragen kan om raad.

‘k Vind dat hij het

dichtste bij me is,

als ik troost behoef

in mijn droefenis.

Maar is een dag eens

mooi en goed geweest,

juist dán mis ik hem,

mis ik hem het meest.

Een laatste blik,

een laatste zucht,

toen ging je heen.

Een lege huls

je lichaam,

dood en onbewoond,

maar jij,

jij bent hier niet meer.

Je ging een nieuwe wereld

binnen, een lichaamloze

wereld, waar geen zwaarte

is, geen pijn en geen verdriet.

Je werd er opgewacht,

omarmd en stralend

begroet:  geen mens

sterft immers alleen.

Je gaat beginnen

aan een nieuwe weg,

een nieuw en lichtend

leven, vol vrede, liefde.

Ik geef je al mijn liefde

mee voor onderweg.

Mijn hart – het is

en blijft bij jou,

voor eeuwig.