Jij, mijn moeder,

ik, jouw kind.

De aarde waarop ik loop,

vertrouwde wegen,

jij voor mij uit,

toen ik nog van niets wist,

alleen maar vertrouwen ademde

en het was goed.

Jij zag dat het goed was

en ik door jouw ogen,

wat was ik gelukkig!

Nu jij er niet meer bent,

vertrouwde wegen, nog steeds,

maar ik mis je,

zoals jij mij deed ademen:

vertrouwen, geluk, het kon niet op.

Waar ben je, mijn moeder?

Waar ben ik nu, jouw kind?

zonder jou ben ik nergens.

Het voelt nog niet dat het voorbij is, jij voorgoed bent weggaan

Zonder jou te moeten leven, de bron van mijn bestaan

Zoveel liefde van je gekregen, zonder jou voelt het zo koud

Nee ik zal je nooit vergeten, dat is wat jou in leven houdt

De laatste keer dat ik jou zag, ik nam je hand je was zo moe

Je zei me ga niet om me huilen, maar je me vertelde me niet hoe

Laat me weten dat het goed gaat, geen zorgen en geen pijn

Je blijft altijd in mijn gedachten, ons vele mooie samenzijn
 

Het voelt nog niet dat het voorbij is, je voorgoed bent weg gegaan

Zonder jou te moeten leven, je blijft een deel van mijn bestaan

Altijd een doorzetter, een sterke vrouw.

Wat hadden wij respect voor jou.

Altijd voor iedereen klaargestaan,

in een niet altijd gemakkelijk bestaan.

Je wou geen hulp, altijd zelfstandig en in je kracht.

Maar dit ging toch boven jouw macht.

Je mag nu rusten, je leeft voort in onze harten.

Slaap zacht..

Er ruist een glimlach

boven zee

er klinkt een zacht

vaarwel

een meeuw vliegt naar

de horizon

de wind weet van de pijn

een moeder is gestorven

jouw gevoel

jouw verlangen en enthousiasme

kijk ik naar de wereld

al het schoons dat ik zag

leerde jij mij zien

de foto’s

reflecties van mijn gevoel

zijn ingegeven door jou

jij leerde mij genieten

van schoonheid, landschap en kleine dingen

in de auto toeterend door het land

genieten van de bermen aan de waterkant

ik ben toch gegaan

je wilde het niet

eigenwijs

eigenzinnig

dwars koppig

ik ging

ik zag en genoot van al het schoons voor jou

wat ik nu niet meer met jou kan delen

zijn de foto’s de verhalen en gevoelens en veel meer

je belde mij, we spraken en genoten samen van de beelden, het uitzicht daar

dit moment van nabijheid en toch zo ver van elkaar

zal ik koesteren en

immer blijf ik, in stil gemis, denken aan de herinneringen, de tijd
het leven met jou…………………….

mijn vader waar
ik zo veel van hou

Moeder sterft

De pijn werd haast onmens 'ijk groot
u zei nog dat ḱ niet weg mocht gaan,
en daar zag ik de ware dood
met felle ogen in uw ogen staan.
Hij trok een spoor langs uw gezicht,
uw fijne mond verstrakte even,
toen zag ik in het schemerlicht
een glimlach om uw lippen zweven.
Uw smalle vingers zochten ´t kruis
dat ik u ontroerd u ng kon geven,
zo ging uw ziel op weg naar Huis
na 'n welbesteed en prachtig leven
Vier dagen lag u opgebaard,
een sneeuwwit kind in zachte zijden,
maar ´t beeld dat ik steeds heb bewaard,
is uw moed,o Liefste,in een topzwaar lijden

Lieve mamma, ik schrijf je een brief

want ik wil je nog zoveel laten weten.

Ik wil je vertellen dat ik je zo mis

en dat ik niet weet hoe het verder moet.

Je bent er niet meer als ik uit school kom,

je zit niet meer aan onze tafel.

Je moppert niet meer over mijn rommel,

je stem klinkt niet meer door het huis.

Je geur zweeft niet meer door de kamer,

ons huis is ons huis niet meer zonder jou.

Waarom ging je weg

nog vóór ik kon zeggen

hoe erg ik het vind

als ik rot naar je deed?

Doet het nog pijn?

En waar ging je heen?

Ben je achter de wolken,

of nog veel verder,

ben je met velen

of ben je alleen?

Zien we elkaar ooit nog terug?

Ik heb nog zoveel te vragen, te zeggen,

ik schrijf het maar op.

Misschien komen de woorden toch wel bij jou,

al weet ik niet hoe.

Ik houd zo van jou.

Er is eens een vogel gestorven

en een goudvis is ooit doodgegaan

en ook het konijn van Marieke,

daarvan was ik ondersteboven,

ik wist toen dat dood kon bestaan.

Maar papa’s die mogen niet doodgaan,

niet mijn vader die groot is en sterk.

Wat moet ik daar nu mee aan?

Eerst dacht ik: hij slaapt alleen maar,

hij rust gewoon een beetje uit.

Maar hij is zo koud en hij zegt niets,

er is geen enkel geluid.

Hij is zo stil als de sneeuw

in de vroegte van de morgen,

zo leeg als de jas aan de kapstok.

Trok hij zo zijn lichaam uit?

Waar is hij gebleven sindsdien?

Papa, ben je een engel geworden,

een onzichtbare engel met vleugels?

Wil je dan mijn beschermengel blijven,

ook al zal ik je niet kunnen zien?

Zo zal ik je dichtbij me weten,

want papa’s die mogen niet doodgaan,

wel engelen worden misschien.

jij koesterde ons

en was een prachtvader

de laatste jaren

koesterden wij jou
 

Daar waar liefde woont,

heb jij nu ook je thuis

gevonden.

Maar,

mis je ons dan niet?

Ik hoop,

dat je het

er naar je zin hebt.

Weet

dat je niets meer

hoeft uit te leggen

over de liefde van God.

Dat je die

ten volle mag ervaren

als de warmte

van de zon

op een heldere dag.

Maar

zie je ons dan nog?

En weet je

dat onze tranen

en ons verdriet

tekens zijn

van diezelfde liefde?

De zon van God,

achter jouw gestalte

is bij ons

een schaduw

van gemis.